PARYŻ, 22 STYCZNIA 2016
autorstwa LUKE'A LEITCHA
Co to oznacza, kiedy pokazujesz swoje pierwsze pięć spojrzeń w ciemnościach tak nikczemnie głębokich, że wszystko, co widzowie widzą, to najsłabszy, niedoświetlony cień twoich butów z brogue i abstrakcyjnie szytych butów z brązową czapką? Odpowiedź: Jesteś albo okropnie, urojenie arogancki, albo raczej błyskotliwy – i wystarczająco pewny siebie, by to wiedzieć. A może jesteś dyrektorem kreatywnym marki zakorzenionej w butach. Szczęśliwie dla równowagi krytycznej karmy, w tym przypadku odpowiedź brzmiała to drugie.
Gdy światło punktowe w końcu wzeszło, ujawniono kolekcję godną uwagi z dwukrotnego postępu w propozycji Berlutiego Alessandro Sartoriego. Miał kilku współpracowników; paleta Marfy (gdzie podróżował badać), geometria Judda (którego prace odwiedzał) i projekty Scotta Campbella (modnego nowojorskiego tatuażysty, z którym był partnerem). Dodatki Campbella — szyte węże na plecach bombowców i cholewkach butów, a także abstrakcyjne siatki Azteków na (fałszywych) tatuażach i więcej płaskorzeźb w kurtkach — dodały nową tematyczną patynę do propozycji Sartori-Berluti, o której do tej pory mówiono po cichu. podwyższony smak i wykonanie. Instalacje Judda stały się inspiracją dla prostokątnych żakardów z wełny i skóry w płaszczu i bomberce.
Niezwykle godny uwagi dodatek drugi był zgodny z samym Sartori, który pomimo pracy w wąskich zakresach, tworzy ultraluksusową odzież męską z formalnym dziedzictwem, które jest w rzeczywistości bardzo pomysłowe. Dzisiejsza innowacja wzbudziłaby zainteresowanie Margieli, była jednak funkcjonalna, a także krawiecka i transgresyjna. Kurtka szyta na miarę, opisana powyżej, miała jeden komplet rękawów, jeden tył, ale dwa fronty i dwa komplety klap. To sprawiało, że wyglądało to trochę tak, jakby użytkownik właśnie wpadł na szał kradzieży sklepowych i próbował nosić swoje nieuczciwie zdobyte zyski ze sklepu. Ale pomysł posiadania podwójnego przodu kurtki – aby zapewnić zarówno założoną ochronę, jak i rozpiętą sylwetkę – był po cichu cudowny. Jeśli Sartori nie będzie ostrożny, stanie się jak Gillette kontra Schick: W przyszłym sezonie jakiś pochodny diabeł wyprodukuje kurtkę z trzema frontami i poczuje się zobowiązany odpowiedzieć czterema.
Kolory były przejściowo pustynne granaty, ale miały też śliwkowy bogactwo: błękit skorupki jaja morskiego i malina, do których delikatnie przyzwyczaił się człowiek Berlutiego. Shearlingi były typowymi przykładami samych siebie. Ta kolekcja zawierała prawie tyle potencjalnych punktów widzenia, aby ukazać doskonałość odzieży męskiej, ile było ziaren wulkanicznego piasku na wybiegu – ale to zatrzymałoby nas tutaj przez całą noc.