Tak, kochanie. Pablo Coppola zaczął wkładać głowę do tej kolekcji, gdy teraźniejszość była szczególnie mroczna. Nie potrzebował dalszej zachęty, by wycofać się w starannie ukształtowaną nostalgię kulturową. To luźne wspomnienie, mixtape dawnych muz. „Patrzyłem na tę książkę Petera Schlesingera, Checkered Past, i wyobrażałem sobie tę bandę ludzi, których w tej chwili uważalibyście za mistrzów, ale kiedyś byli wschodzącymi, na zakręcie, arystokratami i dandysów mieszanych z artystami i rockmanami. Pojawił się pomysł, że można mieszać wszystko” – powiedział projektant. Tak więc pasiasta koszula w paski pod fioletowym smokingiem mruknęła o Hockney. Dwurzędowy garnitur w kratkę i astrachańskie kołnierzyki szczekały jak Caine. Biała żakardowa wieczorowa kurtka moro z szalowym kołnierzem i dopasowanymi kapciami była nikim szczególnym, ale miała wystarczająco rezonansowych akcentów, by stać się znakiem rozpoznawczym tego pokolenia. Był burgundowy garnitur ze świeżej wełny z ukośnymi kieszeniami i ciekawa piżama z dzianiny w kolorze niebieskim. Szczególnie dobry był dzianinowy płaszcz w kolorze butelkowej zieleni i dwurzędowa skórzana kabina z ramionami krokodyla.
Z dala od poręczy lookbooka znajdowała się para białych, tkanych tenisówek tak drobno, że pokusa umieszczenia ich na dnie mojej męskiej torby była prawie przytłaczająca. Zanim się to objęło, dyrektor generalny Bally, Frédéric de Narp, podszedł i przedstawił aktualizację z sali konferencyjnej. Powiedział: „Ostatnie 24 miesiące dotyczyły narodzin marki. Naprawdę przyspiesza. I gotowe. Wygląd sklepów jest już ustalony i w tym roku robimy od 15 do 20 sklepów. Pablo ma tę wizję i ją realizuje — to zwycięzca”. Trudno było się nie zgodzić.