Projektant Visvim, Hiroki Nakamura, ma obsesję na punkcie Americany: niebieskie dżinsy i chinosy, kowboje i ranczery, w ogóle. W jego estetyce jest pokręcone poczucie „normalności”, ponieważ jest osadzone w ubraniach, które widzimy na co dzień, nawet jeśli nie jesteśmy Amerykanami, ze względu na przytłaczający wpływ, jaki kultura wywarła na całym świecie. Tak więc dzisiaj, we francuskiej włoskiej limonai w stylu rokoko (oranżeria, ale dla cytryn), niestosownie widzieliśmy, jak ta japońska marka podchodzi do Ameryki.
Visvim Wiosna 2017
To było niezłe przedstawienie, widowisko w staromodnym znaczeniu tego słowa, wszystkie stepowanie Busby'ego Berkeleya, jitterbugging z lat 50. i trupa marynarzy, którzy strzelają do Gene'a Kelly'ego i wirują jak pałki. Przypominali Channing Tatum w Hail, Caesar! (choć kilka lat później). W połowie pokazu zakręciły ubrane w khaki kobiece odpowiedniki w tańce jive, podczas gdy modelki niepewnie krążyły wokół wymachujących kończynami. Poza limonią? Stoiska z lemoniadą. Co jeszcze?
Limonaia to ciekawa metafora Visvima — daj mi spokój — tworząca mikroklimat dla uprawianych przez siebie owoców, które inaczej zginęłyby w Toskanii. A pokaz Visvimów wydawał się być swego rodzaju mikroklimatem, tak doskonale odtworzył ideę Ameryki, jeśli nie rzeczywistość. W końcu żadna z ubrań, które Visvim pokazał w tak amerykański sposób, nie została wyprodukowana w USA; używają japońskich tkanin wraz z wyszukanymi technikami rzemieślniczymi i farbiarskimi pochodzącymi z całego świata, które niestety nie są już możliwe na skalę przemysłową w Stanach Zjednoczonych. Niemniej jednak, jako miraż Ameryki, był potężny.
A co z ubraniami? Kontynuowali styl Visvimów, odzież roboczą, dżinsy i dziesięciogalonowe kapelusze, ale łączyły się z odmiennymi, często jawnie japońskimi, takimi jak bawełniane kurtki z wiązaniem z przodu, skrócone i łatwe jak kimono. Amerykańskie archetypy w ubiorze, wraz z rozśpiewanym, roztańczonym tłem, sprawiały wrażenie typowych postaci wypuszczonych na wolność w MGM: kowboja, robotnika, trenera w bluzie z czapką i gwizdkiem, buntownika bez przyczyny, ale z dużą ilością ubrań. Skupiono się na dżinsach, najbardziej amerykańskim materiale, i kilku frakach, które wyglądały jak coś z amerykańskiego gotyku. Było też mnóstwo inspirowanych wojną panną młodą kawałków w stylu retro z linii odzieży damskiej Visvim, WMV, które krzyżowały się z modą męską przez cały pokaz. Chłopak spotyka dziewczynę? Najstarszy scenariusz na planie filmowym.
Czy mężczyźni będą chcieli ubierać się jak bohaterowie filmu? W większości zgaduję, że nie, ale porzuć Stetsonów i słomianych łodzi, a te alegoryczne stroje szybko rozpadają się na nadające się do noszenia, codzienne elementy z innowacyjnych tkanin. Nie muszę zwracać się z ich apelem do zwykłego człowieka, który ma pieniądze do wydania; Visvim już się dobrze sprzedaje na całym świecie. Jednak jako obraz na wybiegu te ubrania czytają cicho; na ogół Nakamura pokazuje się na umówioną wizytę, aby umożliwić wyjaśnienie zawiłości jego ubioru. Dziś dał pokaz, ale ubrania nie przypominały gwiazd. Żeglarze wykonujący rutynę Shirley Temple mają jednak prawie pewność, że wszystko przesłonią.