หลายคนหลงระเริงกับงานศิลปะบางรูปแบบเป็นงานอดิเรกหรืองานอดิเรก นี่อาจหมายถึงการหยิบกีตาร์ขึ้นมาและพบปะสังสรรค์กับเพื่อนๆ เป็นครั้งคราว โดยใช้สมุดสเก็ตช์ ภาพวาดถ่าน หรือการตกแต่งสไตล์กราฟฟิตี้บนฝาผนัง
สำหรับคนจำนวนมาก ศิลปะในรูปแบบใดรูปแบบหนึ่งหมายถึงการผ่อนคลาย การแสดงออกถึงตัวตน และบางครั้งการหลบหนี และถ้าเป็นเช่นนั้น หลายคนก็นำทักษะนั้นไปสู่อีกระดับ และทำให้มีไหวพริบทางศิลปะและความหลงใหลในชีวิตและอาชีพการงานของพวกเขา
แล้วอะไรที่ทำให้คนๆ หนึ่งเป็นศิลปิน? การรับรู้คือต้องใช้คนบางประเภทในการเป็นศิลปิน - แต่การรับรู้นั้นเป็นความจริงทั้งหมดหรือไม่?
ศิลปะเป็นของขวัญ
แท้จริงแล้วศิลปะไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบใดก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นดนตรี ภาพวาด ประติมากรรม หรือการแสดงหรือทัศนศิลป์ ล้วนเป็นของขวัญ นอกจากนี้ยังเป็นความจริงสำหรับผู้ที่รู้จักศิลปินว่าบางครั้งการให้รางวัลแก่ผู้ให้ของขวัญนั้นเป็นเรื่องยาก ส่วนลดสำหรับศิลปินและของขวัญพิเศษสำหรับผู้ที่มีศิลปะสามารถหาได้จากของขวัญสำหรับศิลปิน
ศิลปินแตกต่างจากผู้ที่ไม่ใช่ศิลปินจริงหรือ? มาดูลักษณะนิสัยของคนมีศิลปะกันบ้าง
ศิลปินไม่กล้าแสดงออก
ไม่ว่าศิลปะการแสดงออกจะใช้รูปแบบใด ศิลปินทำหน้าที่เป็นช่องทางสำหรับบางสิ่งบางอย่างภายในตัวพวกเขา และไม่กลัวที่จะแสดงสิ่งที่พวกเขาเห็นหรือรู้สึกภายใน นี่คือสิ่งที่ขัดแย้งกัน เนื่องจากศิลปินหลายคนรู้ดีว่าค่อนข้างตรงกันข้าม - เก็บตัวและบางครั้งก็วิจารณ์ตนเอง - เมื่อไม่ได้แสดง
ดูเหมือนว่าการแสดงออกทางศิลปะจะนำบุคคลออกจากตัวเอง และในการทำเช่นนั้น อนุญาตให้พวกเขาทำหน้าที่เป็นช่องทางหรือช่องทางในการสร้างสรรค์งานศิลปะของตน
ศิลปินสังเกตโลกรอบตัว
ไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่มีสติสัมปชัญญะหรือหมดสติ บุคคลที่มีศิลปะย่อมเป็นผู้สังเกตการณ์โดยธรรมชาติ คนที่มีศิลปะมักจะมีความตระหนักรู้เกี่ยวกับโลกรอบตัวพวกเขา และพวกเขา 'รู้สึก' และซึมซับมันเมื่อเข้าสู่สภาพแวดล้อมหรือสถานการณ์ของพวกเขา ในแง่นั้น ศิลปินก็ไม่ต่างจากฟองน้ำ – ความสามารถในการสังเกตและบันทึกทำให้ศิลปินมีแรงผลักดันหรือจุดประกายความคิดสร้างสรรค์ที่พวกเขาถ่ายทอดออกมาศิลปินมักวิจารณ์ตัวเอง
บางทีนี่อาจเป็นการขยายแนวโน้มของศิลปินที่จะเป็นผู้สังเกตการณ์ ในลักษณะเดียวกับที่ศิลปินสังเกตและบันทึกองค์ประกอบของโลกรอบตัวพวกเขา พวกเขาก็สังเกตและสังเกตการแสดงของตนเองในทำนองเดียวกัน ความสามารถนี้สามารถเป็นได้ทั้งของขวัญและคำสาป เมื่อมองในแง่ดี แนวโน้มที่คนศิลปะจะวิจารณ์ตนเองทำให้พวกเขาพัฒนาและเติบโตศิลปะของตน
ข้อเสียของความสามารถในการสะท้อนตัวเองคือการวิจารณ์ตัวเองมากเกินไปอาจทำให้ขาดความมั่นใจในความสามารถของศิลปินและในที่สุดความวิตกกังวลในการแสดง
ศิลปินที่ประสบความสำเร็จมีความยืดหยุ่น
มีคำโบราณว่า "ล้มเจ็ด ลุกขึ้นแปด" ศิลปินที่ประสบความสำเร็จมีคุณสมบัตินี้ นั่นคือความสามารถในการทนต่อความล้มเหลวและความล้มเหลว เมื่อความสามารถตามธรรมชาตินี้ควบคู่ไปกับลักษณะของการประเมินตนเองในเชิงบวก บุคคลที่มีศิลปะจะสามารถสร้างรูปร่างและขยายงานของตนได้
บางคนอาจกล่าวได้ว่าศิลปินไม่กลัวความล้มเหลว อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือคนมีศิลปะหลายคนกังวลเกี่ยวกับความล้มเหลว สิ่งที่ทำให้แตกต่างคือ พวกเขามีความกล้าหาญและผลักดันให้ลุกขึ้นและพยายามอีกครั้งหลังจากที่ล้มลง