Ito ay opisyal. Ang kinahuhumalingan ng fashion para sa Spring ay paglalakbay—ang mga kasingkahulugan, talaga, ay mabilis na nauubos upang ilarawan ang nomadic, itinerant, roving eye ng mga designer. May tatlo na wala sa aksyon, doon mismo. Ang ideyang iyon ng walang humpay na paggalaw ay hindi lamang pinagmumulan ng inspirasyon kay Kim Jones—ito ay isang paraan ng pamumuhay. Siya ay isang lalaking mahigpit ang pagnanasa, isang lalaking naglakbay sa Japan nang mag-isa nang mahigit 70 beses sa nakalipas na dekada, at maraming lugar bukod pa.
Ang pagsubaybay kay Jones ay mahirap na gawain. Angkop, siya ay nakatalaga sa pagdidisenyo ng panlalaking damit para sa Louis Vuitton, isang bahay na ang founding raison d'être ay ang paniwala ng manlalakbay. Ito ay bihira kung ano ngunit saan susunod kay Jones, pagdating sa inspirasyon. Ang mga eksena ay gumagawa ng mga tahi.
Paano, kung gayon, na para sa susunod na season nagpasya si Jones na huwag tumakas, ngunit bumalik? Ang kanyang palabas sa Spring Louis Vuitton ay hindi tungkol sa paglalakbay-sa halip, isang pag-uwi. Sa karaniwang paraan ng Jonesian, hindi iyon nauugnay sa isang lokal na lugar, ngunit isang trio: Africa, kung saan siya lumaki; London, kung saan siya pinag-aralan; at Paris, kung saan siya nakatira at nagtatrabaho ngayon.
Ang huling dalawa ay ang pinaka-kitang-kita: Africa, ang pinagmulan ng marangyang kakaibang balat ng buwaya at ostrich, Masai-inspired na mga tseke, at isang savanna-bleached, sand-blind palette na pinangungunahan ng buff, taupe, at ecru (tatawagin natin itong murang kayumanggi); habang ang London ay sumuko ng punk. "Palaging may isang maliit na London na nakatago sa isang lugar," sabi ni Jones. Actually, medyo marami. Si Jones ay isang masugid na kolektor ng punk memorabilia—ang kanyang sangkawan ng Vivienne Westwood at Malcolm McLaren's output mula sa kanilang Sex and Seditionaries era ay pangalawa, kabilang ang maraming museo—at ginamit niya ito bilang reference na materyal para sa pagkaalipin-buckled ng koleksyon. pantalon, D-ring, at dog collars, kahit na napakahusay na natapos sa French fashion. Ang kwelyo ng aso na iyon, nagkataon, ay isang archive na istilo ng Vuitton, na mas karaniwang ginagamit para sa mga aso, na pinangalanang "Baxter."
Ang mga kakaibang, anachronistic na crossover na iyon ang naging dahilan ng kapana-panabik na koleksyong ito. Paano ang tungkol sa mga African check na tinatantya ang tartan sa mga payat na strapped-up na trew? O na ang mga detalye ng utility ng punk ay naka-link, para kay Jones, sa functional na aspeto ng kasaysayan ng Vuitton, ang mga clip at fastenings ng mga tradisyonal na trunks. Ang isang pinky-tan bomber sa pimply outbreak na katangian ng ostrich hide ay nakapagpapaalaala sa isang lumang kasabihan: Ang Punk ay parang mga pumipiga. Maliban, kung ang mga Vuitton na ito ay pinipiga, ito ay nasa isang spa sa Champneys. Pagkatapos ay mayroong katotohanang ang mga trunks ay tinukoy bilang "Plastic Peculiars" at ang ideya na, sa lahat ng katapatan, ang coated canvas ng Vuitton ay isang glorified (at napakamahal) na uri ng plastic. Si Jones ay may mga tunay na bagay sa palabas na ito, masyadong, ang mga pervy rubber trenches na nakaukit sa LV monogram at naka-print na may isang menagerie ng mga mutated na hayop na isinulat ng mga kaibigan ng designer at mga dating collaborator na sina Jake at Dinos Chapman.
Ano ang ipinahihiwatig ng pag-uwi? Isang pamilyaridad. Bagama't hindi mo nais na tawagin itong isang koleksyon ng pinakamahusay na mga hit, nagsagawa ito ng riff at reference sa mga ideyang na-explore ni Jones sa buong panunungkulan niya sa bahay. Ang mga kopya ng Chapman ay isa; sinuri ng African ang isa pa, na inilunsad sa kanyang debut limang taon bago ang season, muling ginawa ngayon ngunit nakikilala pa rin. Nang malayang gumala ang zombie zoo ng Chapman, ito ay nasa isang Vuitton monogram na inspirasyon ng orihinal na blueprint para sa disenyo, na nilikha noong 1896—ang ugat ng monogram, tulad ng pag-explore ni Jones sa sarili niyang mga pinagmulan.
Sa totoo lang, iyon ang biyaheng napagpasyahan ni Jones na dalhin kami sa season na ito—down memory lane, sa kanya at sa Louis Vuitton. Ang mga hugis ng bag ay sinasadyang itinaas mula sa mga archive-ang Steamer ay naging isang backpack; isang '70s-duffel style na tinatawag na Randonnee ay nakakuha ng bagong strap; ang Valise trunks ay lumabas sa springbok o isang electric-blue na zebra. Ang elemento ng pag-uwi ay nagresulta sa isang palabas na nadama, marahil, mas mainit kaysa sa pinakabagong outing ng label; tiyak na mas personal, na hindi maiiwasan dahil sa koneksyon ni Jones sa mga paksang nasa kamay. Nagbigay iyon ng karagdagang epekto, sa makintab na pakitang-tao ng apela sa mukha. Nagbigay ito ng lalim, na lalong nakakalito kapag nakikitungo sa mga paksang pinag-aralan nang lubusan noon.
Ang pagtukoy ngayon ni Jones ay hindi nakataas nang higit kaysa sa muling pagsasaayos ng punk. Ipinakita nito kung ano ang maaaring ibig sabihin ng rebelyon, sa isang ika-21 siglong luxury goods house. Tataas ang mga kilay—ngunit ang pagrerebelde ay hindi ang tanawin ng brothel-creeper, naka-pin sa kaligtasan na mga damit ng punk na iminungkahi bilang Vuitton menswear, ngunit binigyan ng isang taga-disenyo ang kalayaan na ipakita ang mga ito. Sa lalong puspos na tanawin ng mga luxury goods, kaya namumukod-tangi ang palabas na ito.