Ang grayscale na mundo na ginawa sa bawat season ni Thom Browne ay kakaiba, baluktot, minsan hindi sinasadyang nakakatawa, at kung minsan ay sadyang sinadya. Ang huli ay mas nakakaakit kaysa sa una-kapag napagtanto mong si Browne ay tumatawa sa iyo, kaysa sa iyo sa kanya (o, marahil, vice versa).
At gayon din para sa Spring, nang magpasya si Browne na ang buhay ay isang dalampasigan at pinakawalan ang isa sa pinakamatalinong, pinaka-memorable, at tiyak na pinaka-kakaibang runway stagings sa kanyang buong karera. Isinasaalang-alang na dati silang nagsasangkot ng mga ginintuang faun, mga menageries ng mga hayop at hyperinflated na Elmer Fudd lookalikes, at mga lalaking flapper sa Maxim's, iyon ay isang mataas na pagkakasunud-sunod.
Narito ang eksena: isang post-apocalyptic na dalampasigan ng itim na buhangin, kulay abong puno ng palma, at isang lumulutang na sunbather sa isang masikip na naka-ziper na wet suit, na parang isang black-and-white na pelikula pa rin. Nagsimulang tumugtog ang nakakatakot na Jaws na tema ni John Williams, at isang modelong naka-itim na suit—drop-crotch pants, jacket na may dorsal fin na nakakabit, ang ulo na nakatago sa ilalim ng leather shark mask—ay lumabas at umikot sa set. Walang salita ng kasinungalingan. Pagkatapos ay isang grupo ng mga modelong handa sa pag-atake ng pating ang lumabas sa Fatty Arbuckle onesies, na nagbabalak na pumalit sa kanilang lugar tungkol sa puno. Isang mabilis na zip at, tulad ng isang murang infomercial bago at pagkatapos, literal na nababalat ang katabaan, upang ipakita ang mga spangled na short suit, tailcoat, at overcoat sa makikinang, poolside na cocktail shade ng orange sorbet, cassata, at piña colada, sa fur o tweed o hibiscus flower laces na may mga burda ng mga surfboard, at mga isla, at mga pating.
Eto na, ang nabanggit na dakilang puti ay umiikot pa rin ng nagbabala (read: hilariously). Sa isang punto, may ilang seagull na sumama sa kanya—mga lalaking nakasuot ng feather-crusted shorts suit at tuka na headpieces ni Stephen Jones, na nagpapakpak ng kanilang mga pakpak na parang mga anghel sa isang preschool nativity play. Hindi mo maiwasang mapangiti, ang mga modelo ay naghuhubad sa pangalawang pagkakataon, na nagpapakita na ang bawat grupo ay isang pinagsamang trompe l'oeil, tulad ng isang masikip na wet suit, isang pagpapakitang karapat-dapat para sa isang panalong RuPaul's Drag Race main-stage lip sync , at bilang kampo. Sa ilalim ng bawat isa ay nakasuot ng istilong retro na bathing suit sa isang naka-istilong Lilly Pulitzer na naka-print. Oh, sa ilang mga punto ay sumali ang isang pares ng macaw. Sino ang nakakaalam kung kailan, o bakit. Umiikot pa rin ang maldita na pating.
Nagmartsa ang mga modelo, kumuha ng surfboard na tumutugma sa kanilang print, at itinayo ang kanilang stake sa buhangin. Sa likod nila, ang tumpok ng mga itinapon na gray fat-suit ay parang bundok ng bird guano. Ang Beach Boys crooned.
Gaya ng iminumungkahi ng malawak na synopsis na iyon, ginawa ito para sa nakakatuwang teatro. Wala itong kabuluhan, i-bar reappropriating picture-postcard scenes ng Americana-at-sea, California Dreamin' mga larawan ng tanned mid-century surfer dudes na nakasuot ng aloha shirts at vacation shorts suit, at ginagawang isang bagay na talagang surreal.
Ngunit ang bawat elemento ng big-top na palabas ni Browne ay perpektong nasusukat, nakakatawang mahusay na natanto. Maaari itong maging kakila-kilabot na mali, ngunit, kahit papaano, ito ay naaaliw nang hindi kailanman nag-drag. Kudos kay Sharky at sa kawan ng mga seagull para sa napakagandang footwork na may mga pinaghihigpitang tanawin. At kudos kay Browne, dahil kapag ang lahat ng mga layer ay natanggal ang mga ito ay kahanga-hangang mapag-imbento, teknikal na nakamamanghang mga damit na madaling hiwa-hiwalayin at ipasok sa mga kasuotan na magiging makabuluhan sa tingian. At muli, kung ikaw ay isang tagahanga ng one-stop shop at walang mga deliberasyon ng outfit na inaalok ng isang wardrobe na pinagsama sa isang onesie, nakita mo ang iyong pupuntahan na koleksyon.
Ang pagtatapos ng mga palabas sa kasuotang panlalaki sa Paris ay isang oras para sa mapupungay na mga mata at mabatong mukha. Pero dito ngumiti ang audience. Sila'y tumawa. At ibinaba pa nila ang kanilang mga smartphone at nagpalakpakan, kasama ang lahat ng tuwa ng maliliit na bata. Pinipigilan din nila ang kanilang hininga sa sandaling katahimikan para sa iginagalang na photographer ng estilo ng New York Times na si Bill Cunningham, na ang kamatayan ay inihayag kahapon. Si Browne mismo ang humiling ng sandali ng katahimikan. Sa panonood sa kasunod na palabas sa runway, isang pagdiriwang ng kapangyarihan ng fashion na magbago, ng walang kabuluhang kagalakan sa pananamit, at ng napakagandang showmanship, hindi mo maiwasang maramdaman na sambahin ni Cunningham ang katapangan at ganap na pangako ni Browne sa kanyang mga likha. Pangmaramihan iyon, pakitandaan: ang kasanayan sa paggawa ng mga damit, at ang gawaing panoorin. Si Browne ay isang Amerikanong master ng pareho.