ni NICK REMSEN
Patrick Bateman, Gordon Gecko, Bernie Madoff—lahat ng American psychos sa kanilang sariling karapatan, kathang-isip man o totoo. Ang mga lalaking iyon na binalingan ni Kerby Jean-Raymond sa Spring outing ni Pyer Moss (tinawag pa nga ng mga tala ng palabas na ito na isang "collaboration" kasama sina Donald Trump at Madoff). Pagkatapos ng isang barnstorming Fall show at maraming press, si Raymond at ang kanyang koponan ay nagkaroon ng isang patas na kaunti upang mabuhay hanggang, kung hindi man malampasan, sa lineup ngayon; at ginawa nila.
Isang chorus ng mga soprano na nakaupo sa harap ng mga cash register ay sumambulat sa kanta bago ang isang nakaka-goosebump-inducing performance nina Cyrus Aaron at Austin Millz, habang ang una ay nagsagawa ng mga institusyonal na pang-aapi sa isang piraso na nadama partikular na matunog sa mga takong ng isang mainit, madugong tag-araw na minarkahan ng ang pagkamatay ni Philando Castile, Alton Sterling, at iba pa. Ang piyesa ni Aaron ay nagtakda ng tenor para sa isang palabas tungkol sa pribilehiyo at kapangyarihan, tungkol sa mga iyon, na kadalasang mandaragit, kakaunti ang nangunguna sa mundo (sinusuri din ni Jean-Raymond ang pangalang Jack Nicholson sa Chinatown at Michael Douglas sa Falling Down ). Ang pagsasama-sama ng pagganap at pagpapakita ng mga damit ay kahanga-hangang walang putol; nang tanungin tungkol sa pagpapakasal sa dalawa, ang sagot ng designer: “I do what’s honest for me. Minsan maganda ang lalabas, minsan masama ang lalabas, pero sino ba ang lalabas?"
Dito ay hindi maikakailang mabuti. Ang mga damit ay nailalarawan sa mga pamilyar na motif ng kayamanan, ang uri ng mga bagay na ginagamit sa isang pelikula upang i-telegraph sa amin na ang isang tao ay isang bangkero bago namin siya narinig na magsalita: mga pinstripe, cufflink, double-breasted suit jacket. Ang mga code na iyon ay ginawang muli at ni-restyle sa isang offhanded, sporty na epekto. Ipinakita ang mga twill na pantalon na may mga pang-itaas na istilong Perfecto na nakasuksok sa mga ito, at ang ilang mga graphics ay nadama na may layunin; Ang isang satin na jacket ng coach na may nakasulat na Please Speak Only to My Attorney ay isang partikular na highlight.
Sa ibang lugar, ang malalaki at bootleg na gintong mga relo ay isinuot sa mga manggas ng kamiseta, at ang mga modelo ay nagsuot ng napakagandang tsinelas ni Yeezy shoe guru na si Salehe Bembury. Ang mga Nike at Doc Marten oxfords ay nilubog sa isang shroud ng makapal, asul na langit na silicone, na halos pinutol sa mga panlabas na gilid ng solong. Ang mga iyon ay nagsilbing isang makapangyarihang metapora para sa mga anchor "na kinakaharap nating lahat sa buhay," alok ni Bembury, "pinansyal man o kung hindi man, na nagpapahina sa atin." Habang sa ngayon ay wala pang planong gumawa ng mga piraso, hindi gaanong madaling isipin na mayroon silang buhay sa tingian; Itinuro mismo ni Bembury ang mga kamakailang predilections ng merkado ng sapatos para sa mas malalaking outsoles.
Higit pa sa isang pagkondena ng mga lalaki tulad ni Madoff at kasamahan, ang visceral show ni Jean-Raymond ngayon ay nagsilbing isang napaka-wearable na paraan upang mag-thumb a nose sa kanilang uri; nagpunta pa siya hanggang sa mag-print ng isang imahe ni Madoff sa gitna ng kanyang pag-aresto sa ibabaw ng isang pin-striped shirt. Ilan sa atin ang handang magsuot ng button-down na may pagkakahawig kay Bernie, kahit na balintuna? Iyan ay para sa debate, ngunit ang kaso ni Jean-Raymond, at ang kanyang pinakabagong koleksyon, ay parehong nakakahimok.