Ang Pambihirang Tunay na Litrato ni Arno Rafael Minkkinen
Marami sa aking mga litrato ang mahirap gawin. Ang ilan ay maaaring maging mapanganib. Ayokong magkaroon ng ibang tao na mapahamak na nagsasagawa ng mga panganib na kailangan kong gawin: ang sumandal sa bangin o manatili sa ilalim ng tubig para sa aking larawan. Kinokontrol natin kung gaano karaming sakit ang maaari nating tiisin; ang naturang impormasyon ay hindi alam ng sinuman. Ang ilan sa aking mga larawan ay maaaring magmukhang simple, ngunit sa katotohanan ay maaari nilang subukan ang mga limitasyon ng kung ano ang kaya o handang ipagsapalaran ng katawan ng tao. Kaya pinamagatan ko sila ng mga self-portraits, para malaman ng manonood kung sino ang nasa larawan at kung sino ang kumuha nito. Nangangahulugan ito na walang anumang uri ng pagmamanipula, walang double exposure o magkakapatong na negatibo . Buti na lang nagsimula ako ilang dekada bago naimbento ang Photoshop. Ang nakikita mong nangyayari sa frame ng aking imahe ay nangyari sa loob ng viewfinder ng aking camera. Ito ay isang linya na isinulat ko bilang isang copywriter sa isang ahensya ng advertising sa New York na nagtatrabaho sa isang camera account: What Happens Inside Your Mind, Can Happen Inside A Camera. Naniniwala ako sa konsepto ng sapat na sapat na gusto kong maging isang photographer sa aking sarili.
Habang umalis ka sa viewfinder, magtiwala sa camera na tapusin ang trabaho. Hindi ako gumagamit ng katulong upang tumingin sa camera; kung hindi, siya rin ang nagiging photographer. Sa halip, mayroon akong siyam na segundo upang makapasok sa eksena, o kung gumagamit ako ng mahabang cable release bulb, maaari kong pindutin ito at itapon ito sa larawan, alam na pagkaraan ng siyam na segundo ay magpapaputok ang camera.
Suriin ang pinagmulan: Twitter at Facebook para sa higit pang orihinal na Art
Pinili ni Andrew