ni LUKE LEITCH
“This is endless,” observed my seatmate. At iyon ay bago ang 40-look finale—na nagtatampok ng ilang mahuhusay na disassembled American sportswear at marami pang iba sa multi-layered Marras-mixed orgy of montage at mélange na nasaksihan lang namin—naglakad-lakad sa paligid ng isang galvanizing group ng mga mag-asawang nag-jiving at twisting.
Kaya magsimula tayo sa simula. Ang koleksyon ay inspirasyon ng mga larawan ng nightlife ni Malick Sidibé sa Bamako, Mali, noong '50s at '60s. Ang mga ito ay mapang-akit na mga snapshot ng isang henerasyon na ang hitsura ay hinubog ng lokal na tradisyon at ng rock 'n' roll fever pagkatapos ay lumaganap sa mundo. Ang set ay isang stylized shanty ng corrugated iron sa loob kung saan nakaupo ang ilang kabataang itim na babae na nagbabasa ng mga vintage magazine sa ilalim ng hooded beauty parlor hair dryer.
"Mali ba ito sa pulitika?" makatuwirang tanong ng seatmate ko. Marras had a pre-prepared answer of sorts via a Yinka Shonibare quote in his notes: “Ngayon, walang isa ay isa lang. Walang sinuman ang makapagtatanggi sa walang kupas na pagpapatuloy ng mahabang tradisyon, wikang pambansa, at heograpiyang pangkultura. Walang mga dahilan para igiit ang kanilang paghihiwalay at pagkakaiba-iba maliban sa takot at pagtatangi.” Gayunpaman, ang casting, na higit sa lahat ay binubuo ng mga puting modelo, ay may kasamang maraming itim at Asian na mukha—higit pa sa karaniwang iniaalok ng Milan. Ang aking di-kwalipikadong hatol—dahil hindi ko kultura ang inilalaan ni Marras—ang palabas na ito ba ay hindi lumagpas sa hangganan sa pagitan ng malikhaing inspirasyon at mapang-uyam na pagsasamantala. At ang pagkamit ng pagkakaiba-iba sa runway ay matutulungan lamang kapag ang mga taga-disenyo ng anumang kulay, kahit puti, ay malaya na magalang na suriin ang buong pagkakaiba-iba ng kodigo sa kultura ng tao kapag pinagsama-sama ang kanilang gawain.