ni NICK REMSEN
Ang isang glitchy na track na tinatawag na "Channeltwo (Murderousdub)" ng isang outfit na tinatawag na Seekersinternational—na, sa pahina ng Soundcloud nito, ay nagpapahayag na "champion ang mas introspective na mga pag-explore ng dub"—na nakapaligid sa silid. Ginaya ng set ang atrium ng isang maaring-kahit saan, '90s na gusali ng opisina. Alam mo ang lugar—mga fax-marble veneer, mahinang daloy ng hangin, mga sintetikong halaman na lumalagong lumalapot na mga sapot ng gagamba. Sa sonically at scenically, ang impresyon ay mabilis na nairehistro bilang isa sa kontemporaryong blight, ng isang mundo na nawawala ang sarili sa mga garapal na generic at plasticky artifice. At ang mga damit, para sa pangalawang palabas sa runway ni Cottweiler, ay ibinigay sa salaysay ng pagkabulok.
"Ito ay medyo apocalyptic," sabi ni Matthew Dainty, na nag-codesign sa Cottweiler kasama si Ben Cottrell. (Ang mga ito ay nakabase sa London, at nagbebenta nang komersyo mula noong 2012, kahit na nagtrabaho sila sa Cottweiler nang maraming taon bago habang hinahasa ang kanilang mga kasanayan sa iba pang mga label.) "Ito ang aming komentaryo sa mga bagong komunidad na gumagamit ng consumerism bilang batayan para sa pagmomodelo, at pagkatapos pagpasok ng artipisyal na kalikasan sa modelo." Idinagdag ni Cottrell: "Hindi na alam ng mga tao ang kalikasan. Kung gusto mo ng puno, huwag kang pumunta sa shopping mall."
Ang mga obserbasyong iyon ay humantong sa isang sopistikado, dystopian na wardrobe, na may mataas na teknikal, whip-corded na outerwear (sa isang palette na hindi katulad ng napakahusay na koleksyon ng Versace sa Spring 2017), funkily shaggy na pantalon, at lifesaving accessory tulad ng mga headlamp at dagdag na bota. Nagdala pa ng blow-up mattress ang isang modelo. Kahapon, nakakita kami ng mga fabric na oxygen tube sa Craig Green. Uso ba ang pag-iingat sa sarili? Ito ay may katuturan, dahil sa mga oras.