MILAN, ENERO 19, 2016
ni ALEXANDER FURY
Karaniwan, si Giorgio Armani ay kumukuha ng kanyang runway bows sa Milan sporting navy—isang sweater o isang T-shirt. Ang kulay ay ang linchpin ng kanyang koleksyon ng Fall 2016, dahil ito ang nagpatibay sa kanyang karera at sa wardrobe ng lalaking Armani. Bakit? Dahil ang hukbong-dagat ay klasiko, hindi mapang-akit, at kaakit-akit sa pangkalahatan, lahat ng walang hanggang katangian ng aesthetic ng Armani.
Ang oras ay may maliit na kahulugan para kay Signor Armani. Habang umiikot ang Kanluraning mundo sa isang kalendaryong Gregorian, tumataas at bumababa ang klima, si Armani ay kumikilos nang mag-isa. Siya ang bihirang taga-disenyo na may kapangyarihang gawin ito; tawagin natin itong kalendaryong Giorg-orian, na tila gumagalaw sa mas mabagal na bilis, na nakatayo sa labas ng uso. Ang palabas na ito ay muling isang pagpapahayag ng ganap na pagka-isahan ni Armani: Pinagsama-sama niya ang kanyang mga modelong lalaki sa babae, perpektong tugma sa mga mag-asawa kung saan, marahil, nakaharap ang pelus sa kanyang lapels at hinaplos sa isang makapal na lobe sa isang cocktail dress para sa kanya. Nagbigay ito ng impresyon ng isang Armani universe, isa na tumatakbo parallel sa atin, ngunit ganap na hiwalay.
Siyempre, ang mga damit ay hindi mula sa ibang planeta. Ang mga ito ay mga klasiko ng Armani, mga ideyang lumaganap nang matagal at dahan-dahang nagbabago sa paglipas ng panahon. Kaya't ang cashmere, vicuña, at alpaca Armani na ipinakita ngayon, na tila katulad ng mga mula noong 20 taon na ang nakalipas, ay nagsiwalat ng walang katapusang mga pagkakaiba-iba, na banayad na nagpapahiwatig ng pagpasa ng mga panahon na mahigpit na sinusunod ng ibang mga taga-disenyo. Sila ay pinutol nang mas malawak, mas maikli sa katawan, madalas na double-breasted, at sumasailalim sa mga proseso ng paghuhugas na sinira ang ibabaw ng mga tela, na nagpapalambot sa kabuuan. Isa pang pagpapahayag ng oras.
Interesado ba si Armani sa oras? Noong 2015, ipinagdiwang niya ang 40 taon sa negosyo, ang taon pagkatapos ng kanyang ika-80 kaarawan. Habang tinatalakay ng ibang mga taga-disenyo ang muling paggawa ng mga makasaysayang istilo upang lumikha ng mga modernong kasuotan, mahalagang natuklasang muli ni Armani ang kanyang sariling kasaysayan, bawat panahon, na pinipino ang kanyang mga klasiko, na lumilikha ng hinaharap mula sa kanyang sariling nakaraan. Sinabi ni Armani na ang koleksyong ito, na sinalihan ng mga motif na kinuha mula sa hilagang Africa at Mediterranean, at inspirasyon ng imahe ni William S. Burroughs sa isang gusot na suit sa isang lugar sa Tangier, ay tungkol sa isang paglalakbay. Isang paglalakbay sa Armani—isang mabagal na paglalakbay, isang hatinggabi (asul) na tren patungong Giorgio.
Ang banayad, mabagal na nasusunog na ebolusyon na nakikita sa isang palabas sa Armani-minsan ay stuporous, ngunit dito mas matamlay-ay nagtataas ng mas malawak, mas malalaking tanong. Gaano ba talaga kagustuhan ng mga tao ang isang bagay na napunit at ganap na muling inayos taon-taon? Sa anong presyo bago? Pinaghihinalaan ko na itinuturing ni Giorgio Armani na ang bawat isa sa kanyang mga koleksyon ay ganap na bago, pinangarap mula sa simula. Kinikilala niya ang pagkakaiba sa kanilang lahat, kahit na hindi natin alam.