Gaya ng kadalasang nangyayari sa mga fashion show, ang imbitasyon sa debut ng Y-3 na palabas sa Paris ay nagbigay ng unang clue. "Dito ka lang!" ito blared sa comic-book caps. "Hihingi ako ng tulong!"
Malinaw na si Yohji Yamamoto ay may mga superhero sa isip, at, walang masyadong banayad, inilagay niya ang kanyang sarili bilang kanilang sastre. Ngunit ang sapatos ay angkop (ito ay ang sanggol ng Adidas, mas madalas kaysa sa hindi ito ay isang sneaker). Tuluy-tuloy na tinatalakay ng mga designer ng menswear ang pagsasanib ng performance at istilo, ng sportswear at pinasadyang damit: Y-3 higit pa o mas kaunti ang sumulat ng aklat. Lumipad ito sa Paris upang ipaalala sa mundo ang katotohanang iyon. Hindi nito kailangang humingi ng tulong: Ito ay tulong.
Syempre nagbago ang tanawin simula nang dumating ang Y-3 isang dekada na ang nakalipas. (Ang ubiquity ng maraming kulay na mga tagapagsanay ng Adidas ni Raf Simons sa madla lamang ay nagpaalala sa iyo na ang mga pakikipagtulungan sa fashion/sport ay itinuturing na ngayon na isang ibinigay, hindi isang bagong bagay.) Gayunpaman, pinawalang-sala ni Yamamoto at Y-3 ang kanilang mga sarili nang maayos. Sa kakapalan ng isang mahaba at maraming produkto na koleksyon, maglaro nang may proporsyon—isang tango, ayon sa label, sa mga sixties couturier—na pinaghiwalay ang mga showpieces. Ang mga striped hoodies ay nakaunat sa tunika, gym shorts sa sarouel na pantalon, at isang track jacket sa isang nakabalot na blanket-cum-poncho, debonair na sapat para sa isang corsair. Kung ang damit ay gumagawa ng tao, ang kapa ay gumagawa ng bayani.
48.8566142.352222