Puso ng Isang Assassin: Paano Binago ni Daniel Craig ang James Bond Magpakailanman | GQ US Abril 2020.
Siya ang pinakamagaling na Bond—isang naghahanap ng soulful na aktor na nagawang gawing three-dimensional na karakter ang campy secret agent. Ngayon habang ang mundo ay naghahanda para sa panghuling pelikula ni Daniel Craig sa papalapit na 007, nag-aalok siya ng ilang pambihirang pagmuni-muni sa franchise na kanyang muling tinukoy at ang icon na kanyang muling naisip.
Ilang sandali bago ang hatinggabi, sa isang mamasa Biyernes noong Oktubre, kinunan ni Daniel Craig ang kanyang huling eksena bilang James Bond. Isa itong sequence ng paghabol, sa labas, sa likod na lote ng Pinewood Studios, sa kanluran lang ng London. Ang set ay isang Havana streetscape—Cadillacs at neon. Ang eksena ay kinukunan sana sa Caribbean noong tagsibol, kung hindi naputol ni Craig ang kanyang bukung-bukong ligaments at kailangang sumailalim sa operasyon. Siya ay 37 at blond nang siya ay itinalaga bilang pinakasikat na espiya sa buong mundo, noong 2005. Siya ay 52 na ngayon, ang kanyang buhok ay maruming kulay abo, at siya ay nakakaramdam ng sakit sa arthritis. "Lalong humihigpit ka," sabi ni Craig sa akin kamakailan. "At saka hindi ka lang tumalbog."
Kaya't naroon siya, hinahabol sa isang pekeng Cuban alleyway sa England sa isang madilim na gabi ng taglagas. Binabayaran siya ng iniulat na $25 milyon. Ito ay kung ano ito. Ang bawat pagbaril sa Bond ay sariling bersyon ng kaguluhan, at ang paggawa ng No Time To Die, ang ikalimang at huling pelikula ni Craig sa papel, ay hindi naiiba. Ang unang direktor, si Danny Boyle, ay huminto. Nasugatan si Craig. Isang set ang sumabog. "Parang paano natin ito gagawin?" Sabi ni Craig. "At kahit papaano ginagawa mo." At iyon ay bago naganap ang isang novel virus sa mundo, na naantala ang pagpapalabas ng pelikula sa Abril ng pitong buwan, hanggang Nobyembre.
Humigit-kumulang 300 tao ang nagtatrabaho sa huling yugto ng paggawa ng pelikula sa Pinewood, at lahat ay medyo pinirito. Ang direktor, si Cary Fukunaga, ay kinunan ang pagtatapos ng pelikula-ang tunay na paalam sa Craig's Bond-ilang linggo bago ito. Ang mga huling araw ay tungkol sa pagkolekta ng mga eksenang nawala o na-flubbed sa nakaraang, nakakapagod na pitong buwan. Aksidente lamang ng iskedyul na sa kanyang pinakahuling mga frame bilang Bond-isang cinematic archetype na binago ni Craig sa unang pagkakataon mula noong '60s-siya ay naka-tuxedo, nawawala sa gabi. Gumulong ang mga camera at tumakbo si Craig. Iyon napakalaki, desperado tumakbo. "May usok," sabi niya. “At parang, ‘Bye. See you.… I'm check out.’ ”
Hindi si Craig ang tipong magtagal sa mga sandaling tulad nito. Para sa karamihan, hinaharangan niya sila. "Maaari mong balewalain ang mga bagay na ito sa buhay o maaari mong uri ng... Parang family history, di ba?" sinabi nya sa akin. “Palaki ng palaki yung story. Medyo ganoon ang pakiramdam ko sa mga set ng pelikula: This legend builds up.” Ang Bond ay puno na ng mga alamat. Mas maraming lalaki ang lumakad sa buwan kaysa gumanap sa papel, at si Craig ang pinakamatagal sa lahat—14 na taon. (Si Sean Connery ay gumawa ng dalawang comeback gig, ngunit ang kanyang pangunahing spell ay tumagal lamang ng lima.) Ang mga pelikula ay din, nakakabaliw, isang negosyo ng pamilya, na nagpapatindi lamang ng kahulugan ng alamat. Ginawa ni Albert "Cubby" Broccoli si Dr. Hindi, ang unang pelikula sa franchise, noong 1962. Limampu't walong taon at 25 na pelikula pagkaraan, ang mga producer ay ang kanyang anak na babae na si Barbara Broccoli at ang stepson, si Michael G. Wilson, na nagsimula sa kanyang karera sa Bond noong ang set ng Goldfinger, noong 1964.
The films go toe to toe with Marvel: Craig's Skyfall did around the same box office, $1.1 billion, as Iron Man 3. Kasabay nito, ang mga ito ay kakaibang artisanal, na nakatali sa tradisyon, isang tiyak na paraan ng paggawa ng mga bagay. Ang mga opisina ng Eon Productions, na gumagawa ng mga pelikula, ay isang maigsing lakad mula sa Buckingham Palace. Ang tono ng tema ay hindi nagbago sa loob ng kalahating siglo. Ang mga stunt ay higit na totoo. Ang mga script ay isang bangungot. Mayroong isang bahagyang demonyo, British na paniniwala na ang lahat ng ito ay gagana sa dulo. "Mayroong palaging isang elemento na si Bond ay nasa pakpak at isang panalangin," sinabi sa akin ni Sam Mendes, na nagdirekta ng dalawa sa 007 na mga pelikula ni Craig. "Ito ay hindi isang partikular na malusog na paraan upang magtrabaho." Ang pagtutuos sa alinman sa mga ito ay hindi talaga nakakatulong kung ikaw ang frontman. Si Craig ay gumugol ng maraming oras bilang James Bond na sinusubukang huwag mag-isip. Habang gumagawa ng No Time To Die, nag-tape siya ng ilang mga panayam kina Broccoli at Wilson tungkol sa kanyang mga taon sa papel. Napakaraming hindi niya maalala. "Stop fucking thinking and just fucking act," sabi ni Craig minsan, na parang isang incantation. “Malapit na yan. Dahil napakaraming bagay ang nangyayari sa iyong isipan. Ibig kong sabihin, kung magsisimula kang mag-isip ... iyon lang. Kailangan mong kalimutan. Kailangan mong iwanan ang iyong ego."
Nangangahulugan ang lahat ng ito, ngayong malapit na itong matapos, minsan ay nahihirapang intindihin ni Craig kung ano ang nangyari sa kanya at kung ano ang kanyang naabot. Nang gumugol ako ng oras sa kanya ngayong taglamig, si Craig ay mainit at masigla sa sukdulan. Nagsasalita siya ng isang milya bawat minuto, nawawalan ng mga thread at nakahanap ng iba. Humingi siya ng paumanhin nang sinasagot niya ang mga tanong ko halos kasingdalas niya ng pagmumura. Sa screen, ang mukha ni Craig—ang magandang mukha ng boksingero, ang gas-ring na mga mata—ay maaaring magkaroon ng nakababahala na katahimikan habang gumagalaw ang kanyang katawan. Sa totoong buhay, lahat ng tungkol kay Craig ay animated, part-sprung. Parang gusto niyang mag-occupy ng ilang spot sa kwarto nang sabay-sabay. Masyado niyang sinisiraan ang sarili niya. Sa isang mahabang pag-uusap, nang sabihin ko sa kanya na nakuha niya ang isang dating bakanteng karakter ng isang panloob na buhay, isang pakiramdam ng pagkamatay, at isang hindi mapawi na pakiramdam ng pagkawala-sa madaling salita, na siya ay nagtagumpay bilang Bond-si Craig sa una ay hindi naunawaan kung ano ang Ang ibig kong sabihin. Nang mapagtanto niya, humihingi siya ng tawad saglit. “Yung sinasabi mo, parang, kung sasabihin ko...” Nag-alinlangan siya. Hindi niya kayang magyabang. Pero alam din niya. "It's raised the bar," sa wakas ay pumayag si Craig. "It's fucking itinaas ang bar."
Nagsimula ito sa isang libing. Noong Abril 21, 2004, si Mary Selway, isang bantog na direktor ng casting sa London, ay namatay sa kanser. Tinulungan ni Selway si Craig na makuha ang ilang mahahalagang tungkulin sa unang bahagi; sinabi rin niya sa kanya kung ano ang gagawin. Si Craig ay hindi eksaktong isang sunud-sunuran na tao. Siya ay umalis sa bahay bilang isang tinedyer at hindi na lumingon. “Masusuklam sa akin ang aking ina na sabihin ito, ngunit ako ay nag-iisa,” sabi ni Craig. Sa kanyang 20s at 30s, siya ay umaasa sa sarili sa isang pagkakamali. "Ang ideya na sinuportahan ako ng mga tao...sa oras na iyon, hindi ko ito makita. Ito ay 'ako sa aking sarili. I do my own thing.’ ” Nasa airport si Craig, papunta sa India, nang tumawag ang isa sa mga anak ni Selway. Hiniling niya sa kanya na tulungan siyang buhatin ang kabaong. Natigilan siya. "Ito ay isang wake-up," sabi niya. “Parang, ‘Ay, tama. May pakialam ang mga tao.’ ”
"Nagpumilit kaming pigilan si Trump sa pelikulang ito," sabi ni Craig. “Pero siyempre nandiyan. Palaging nandiyan, Trump man ito, o Brexit man, o panghihimasok ng Russia sa mga halalan."
Craig
Ipinakilala ni Craig ang oras sa mga pelikulang Bond. Bago sa kanya, ang karakter, at ang kanyang mundo, ay muling nabuo mula sa pelikula patungo sa pelikula. Bumukas ang padded-leather na pinto sa opisina ni M. Sa mga pelikula ni Craig, na maluwag na naka-serialize, ang edad ng Bond at ang Britain ay tumanda na. May pagdududa. Ang England ay hindi kinakailangang tama. Ang mga dayuhan ay hindi palaging mali.
Nang matapos ang Casino Royale, naisip ni Craig kung saan niya naisip ang pangkalahatang kuwento. "Ang pinakamalaking ideya ay ang pinakamahusay," sabi niya sa akin. "At ang pinakamalaking ideya ay pag-ibig at trahedya at pagkawala. Sila lang, at iyon ang likas kong gustong tunguhin." Matapos ang pagkamatay ni Vesper Lynd, gusto niyang isara si Bond, mawala ang lahat, at sa paglipas ng ilang mga pakikipagsapalaran, unti-unting mahanap ang kanyang sarili muli. "Sa tingin ko nagawa namin ito, na walang Oras Upang Mamatay," sabi ni Craig. "Sa palagay ko nakarating na tayo sa lugar na ito-at ito ay upang matuklasan ang kanyang pag-ibig, na maaari siyang umibig at okay lang iyon."
Natagpuan niya ang kanyang mahusay na katuwang sa Sam Mendes. Ideya ni Craig na lumapit sa direktor. Oo naman si Mendes dahil kay Craig. "Siya ang dahilan kung bakit ko ginawa ito," sabi sa akin ni Mendes. "Naging muli akong interesado sa prangkisa dahil sa Casino Royale." Tulad ni Craig, naakit siya sa ideya ng pagkamatay ni Bond at kawalan ng katiyakan tungkol sa katayuan ng Britain noong ika-21 siglo. Sa Skyfall, ang una sa mga pelikulang Bond ni Mendes kasama si Craig, si Javier Bardem, na gumaganap na kontrabida sa cyberterrorist, ay nagsabi: "England, ang imperyo, MI6—namumuhay ka sa isang kasiraan.... Hindi mo pa alam."
Si Craig ay higit na kasangkot sa pagsulat ngNo Time To Diekaysa sa ibang mga pelikula ng Bond. "Ito ang aking huling pelikula," sabi niya. "Kanina ko pa tikom ang bibig ko...at pinagsisihan ko na ginawa ko iyon."
Eli Bernard para sa PnVFashionablymale Magazine Issue 02 August 2019 (Digital Lang)
$8.00
Idagdag sa cart
Ripp Baker para sa PnV Fashionablymale Magazine Issue 01 May 2019 (Digital Lang)
$8.00
Idagdag sa cart
Steve Grand para sa Fashionably Male Mag Pride Edition 2021
$5.00
Na-rate 5.00 sa 5 batay sa 5 rating ng customer
Idagdag sa cart
Lance Parker para sa PnVFashionablymale Magazine Issue 03 Oktubre 2019 (Digital Lang)
$8.00
Idagdag sa cart
Sean Daniels para sa PnV Fashionablymale Magazine Issue 01 May 2019 (Digital Lang)
$8.00
Idagdag sa cart
Andrew Biernat para sa PnVFashionablymale Magazine Issue 03 Oktubre 2019 (Digital Lang)
$8.00
Idagdag sa cart
Alex Sewall para sa PnVFashionablymale Magazine Issue 04 Jan/Feb 2020 (Digital Lang)
$10.00
Idagdag sa cart
Nick Sandell para sa PnVFashionablymale Magazine Issue 07 Okt/Nob 2020 (Digital Lang)
$8.00
Idagdag sa cart
Chris Anderson para sa PnVFashionablymale Magazine Issue 06 July 2020 (Digital Lang)
$8.00
Na-rate 5.00 sa 5 batay sa 1 rating ng customer
Idagdag sa cart
Ang No Time To Die ay naka-project sa dingding ng isang editing suite. Walang score, hindi pa tapos ang mga special effect, pero tapos na ang final Bond movie ni Craig. Pinayagan siyang mag-imbita ng ilang tao sa screening. Pero mas pinili niyang panoorin itong mag-isa. "Kailangan kong maging mag-isa, medyo nararanasan ito," sabi niya sa akin. Ang unang ilang minuto ay palaging hindi mabata: "Bakit ako nakatayo nang ganyan? Ano ang ginagawa ko?" Sabi ni Craig. Ngunit lumipas ito, at pagkatapos ay siya ang batang lalaki sa walang laman na sinehan sa tabi ng dagat, na dinadala ng isang malaki, ligaw na pelikula-ngayon lamang siya ay nasa screen, ginagawa ang anumang iyon. "Sa tingin ko ito ay gumagana," sabi ni Craig, na huminto sa bawat salita. "Kaya hallelujah."
Sam Knight ay isang staff writer na nakabase sa London para sa ‘The New Yorker.’ Ito ang kanyang unang artikulo para sa GQ.
Ang isang bersyon ng kuwentong ito ay orihinal na lumabas sa isyu ng Abril 2020 na may pamagat na "Puso ng Isang Assassin."
Isinulat ni Sam Knight
Photography ni Lachlan Bailey @Lachlanbailey
Inistilo ni @Georgecortina