LONDON, ENERO 10, 2016
ni NICK REMSEN
Ang Moschino ni Jeremy Scott ay polarizing, ngunit hindi maikakailang nakakaaliw. Ang kanyang tatak ng katatawanan ay Pop-ier, mas wackier, mas matamis kaysa kay Franco, ngunit hindi iyon negatibo: Si Scott ay isang taga-disenyo na tumatama sa bull's eye ng kontemporaryong pagtingin sa akin na mga abala. Ang lahat ng kanyang ipinapakita ay maaaring i-Snapchat o Instagrammed nang walang pag-aalinlangan. Ang koleksyon na inilantad niya ngayong gabi, sa isang setting ng simbahan sa Mayfair, ay kasingtingkad gaya ng dati, ngunit may kapansin-pansing katalinuhan, salamat sa collaborative input mula sa British agitprop artist na sina Gilbert & George.
"Gusto kong gumawa ng mga supersaturated na damit, kaya nakipagtsaa ako sa kanila," sabi ni Scott. “At habang sinasabi ko sa kanila ang aking mga ideya para sa koleksyon, sinabi nila, 'Bakit hindi mo kunin mula sa aming archive?' Kaya mula sa mga krus hanggang sa mga ulo hanggang sa mga slogan [na lumilitaw nang mabilis at galit sa halos lahat ng bagay] mayroong napakaraming magagandang bagay na nagawa kong isama.” Maliwanag, ang mga graphics na mayaman sa kulay ng G&G ay nagdulot ng isa pang chromatic tsunami sa kailanman mapanlikhang utak ni Scott—ang kanyang koleksyon ng Fall ay isang bahaghari sa druggy, rave-y neon, hanggang sa fluorescent-painted earlobes at coifs. (Naalala ng paligid ng kapilya ang Limelight, isang nightclub ng Manhattan noong 90s na matatagpuan din sa isang simbahan, at ang ilan sa mga denizen na si Scott ay nagbihis.) Ang Denim ay may spray-paint treatment, na may mga fold at seams na nilagyan (isipin trompe l 'oeil na isinusuot ng mga nineties clubkids). Ang kahanga-hangang Dr. Martens–style na bota, ang mga ginupit na gumanap bilang imbitasyon sa palabas, ay nakatanggap ng parehong graffiti. Ang mga collegiate stripes ay ginawa rin nang maaga, alinman sa scarf o shirt form, na nagpapahiram ng isang napaka-preppy na elemento.
Sa isang paraan-at ito ay kamag-anak kung isasaalang-alang ang pagiging mapangahas ni Scott-mayroon ding elemental na bloodline sa mga damit. "Maraming mga hugis ay medyo simple, at gumawa ako ng maraming collaging," sabi niya. “Halos tulad ng mga kasuotang pinagsama-sama—parang isang knit sweater na may MA-1 na manggas.” Ang collage ay maaari ding maiugnay kay Gilbert & George: Jourdan Dunn—na lumakad bilang bahagi ng Moschino's women's Pre-Fall, na sabay-sabay na ipinakita—nagsuot ng hooded aviator jacket na may niniting na panel na nakalagay sa likod at mga manggas na may slogan na nakatatak. (Sa ibang lugar, isang kapansin-pansing halimbawa niyan ay ang SPUNK, na nasa gilid ng shins ng maong). Binuksan at isinara ni Lucky Blue Smith ang palabas sa Lisa Frank brights, ngunit ang silweta at marami pang ibang piraso ay tahasan: isang suit sa harap, at isang trench upang bilugan ito.
Kasama sina Neneh Cherry, Noomi Rapace, Lucky, Jourdan, at maging ang Taboo mula sa Black Eyed Peas, kadalasan, si Scott ay naghatid ng kaunting katanyagan at mga flashbulb sa mga lowish-profile na London Collections: Men. At sa gusto o hindi, iyon ay isang malaking bahagi ng kanyang pakete, isang uri ng mababaw na Pop curation, at pagmamalabis para sa kasiyahan. Habang humahakbang ang finale, ang remix ni Michel Gaubert ng "Like A Prayer" ni Madonna ay pumasok—at sa linya, "lahat ay dapat tumayong mag-isa," hindi mo maiwasang mapangiti. Si Scott ay isang nag-iisang lobo para sigurado, ngunit ang kanyang pang-akit ay nangangahulugan na siya ay palaging may isang pakete sa hila.