LONDON, ENERO 11, 2016
ni NICK REMSEN
"Ayaw namin ng pagbabago," sabi ng creative director ng Dunhill, si John Ray, ngayong gabi. “Kapag ang isang tatak ay huminto sa paggawa ng alam mong babagay, sa tingin ko ang mga lalaki . . . medyo naiinis." Ang mga mas totoong salita, kahit man lang sa lalaking may kamalayan sa istilo, ay hindi kailanman binibigkas. At sa Dunhill, ang kuwento ay isang minutong ebolusyon kumpara sa rebolusyon—walang pagbabago rito.
Para sa Fall, hinati ni Ray at ng kumpanya ang koleksyon sa limang haligi, na ang bawat isa ay binigyan ng pangalan: Country Weekend, Blazers, Formal Attire, Eveningwear, at isang bagay na tinatawag na Motorities (higit pa tungkol dito sa isang segundo). Ang Country Weekend ay ang pinaka-memorable dahil, habang pinanatili nito ang lahat ng tradisyonal na elemento ng marangya at sportive na English day-off na damit (tweeds, Shetlands, at isang silid na puno ng mga painting ng mga asong nakapaligid sa mga modelong Eton-esque, maging ang alagang bulldog ng isang staff na gumaganap bilang isang prop), nag-tiptoed din ito patungo sa isang naka-istilong pagmamataas: Ang mga balikat sa mga jacket ay "mas natural" at ginawang "mukhang cardigan." Higit pa rito, ginawa ang mga ito sa pinakamagagandang cashmere at alpacas, na tusong ginawa upang gayahin (at palambutin) ang “magasgas na telang Ingles.”
Ang mga motoridad, na mahalagang bahagi ng outerwear, ay malakas din, kung mahuhulaan. Ito ay sa hindi nakikitang mga detalye na si Ray ay nagningning, tulad ng katsemir na lining sa loob ng isang coat ng kotse na balat ng kambing. Ang mga tuxedo ay iba-iba, mula sa klasikong itim na kurbata hanggang sa isang shawl-collared na jacket na may velvet na "salmon", na itinuturing na medyo may edad na (ito ang tanging piraso na nairehistro bilang medyo hindi regular). Sa kabuuan, gayunpaman, at lalo na kapag nakitang magkasama, ang Dunhill effect ay maganda, at ang malalim na bulsa ng mga lalaki sa buong mundo ay magnanasa nito.