MILAN, ENERO 17, 2016
ni LUKE LEITCH
Ang palabas sa platform 22—dahil sa pag-alis ng 8:00 p.m.—ay naantala ng 35 minuto. Iyan ang buhay na dumating ang kasukdulan ng Milan menswear Sunday, ang pinakasiksik na araw ng palabas sa kalendaryo. Kamangha-manghang inindayog ito ni Damir Doma upang ipakita ang koleksyong ito sa loob ng sentral na istasyon ng Milan—isang napakagandang gusali na pinagpalang nagtiis nang higit pa sa pasistang paglilihi nito. Sinabi ni Doma: “Ito ang paborito kong lokasyon sa Milan—sa tuwing pumupunta ako rito, labis akong humanga. Sinusubukan naming mag-isip sa labas ng kahon at maghanap ng mga puwang ng palabas na hindi gaanong karaniwan. Ngunit hindi kami maaaring magbayad ng malaki-hindi kami ganoong uri ng kumpanya. Kaya sobrang swerte namin na mayroong isang tao sa opisina dito na mahilig sa tatak at binuksan ang lahat ng mga pintuan para sa amin.
Nakaupo kami sa mismong platform, sa tapat ng isang makinis na pulang Frecciarossa 1000 express na tren. Sa ibabaw namin ay may arko ang mala-katedral na bubong ng bakal na girder. Ang lugar ng palabas na ito ay may epekto sa antas ng Chanel ngunit nakuha nang libre: matalino. Ang koleksyon ay matalino din. Si Doma ay isang mahigpit, sculptural designer, ngunit may init at konsiderasyon—kahit minsan ay kaseksihan—sa kanyang pananamit. Ang kanyang puting drill openers na may incised pockets na nagdugo ng selvage ay isang pagmumuni-muni sa proporsyonal na hindi pagkakasundo sa pagitan ng anterior at posterior. Ang kanyang kamelyo at olive coat, ang ilan ay may baywang na may mapaglarong pahalang na guhit ng palawit, ay maingat na hinubog ng mga compressed cocoon. Ang maliliit na butas-butas na kulay-flecked rib knits sa kulay abo at pinakamadilim na berde ay tinahi ng laso pababa sa katawan. Ang tanging discordant note sa pagitan ng venue at collection ay tumunog nang ang strapped overalls ay bumaba sa catwalk: Medyo meccanico del treno sila.
Ang mga buton ay naka-cluster sa gitna ng mga kasuotan, na nakaunat sa inaasahang pananaw ng mata. Ang mga kulay ng gray na jacquard, isang print ng kung ano ang mukhang hoofprints sa snow sa hatinggabi, at puting pininturahan na mga daub sa itim na background ang nagbigay ng visual na texture. Pagkatapos, ang mga manonood ay nagsiuwian na parang mga commuter sa huling tren mula sa Fall '16. Sinabi ni Doma tungkol sa kanyang venue: “It was very symbolic. Dahil para sa huling dalawang koleksyon ay lumipat kami mula sa Paris—nagpapalit kami ng mga tauhan at atelier—at ito ang unang naramdaman na ganap itong ginawa sa Milan. Feeling ko nakarating na ako."