Hedi Slimane iniharap ang kanyang koleksyon ng Fall/Winter 2015 para sa santo Laurent , sa Paris Fashion Week. Ang lamig ay kasing-ilap ng isang Gauloise na pagbuga sa malakas na simoy ng hangin. Maliban na lang kung nakatira ka sa ilang partikular na lungsod—kung saan isa ang Paris—at alam ang ilang tao, tulad ng ilang musika, pumunta sa ilang lugar, nasa isang tiyak na edad, may tiyak na mien, at napakaswerte, mabuti, ang mga pagkakataong ang pagiging nasa kapal nito ay nasa gilid. At, siyempre, kung nagmamalasakit ka, halos tiyak na wala ka.
Ano ang gagawin? Well, makakatulong si Hedi Slimane. Sa gitna ng walang katapusang, mainit na paghihiwalay ng kanyang trabaho sa Saint Laurent, ang hindi talaga nabanggit ay ang kakayahan ng kanyang mga damit na ibigay ang hindi maipaliwanag na kalidad sa nagsusuot. Ang palabas ngayon ay isang halimbawa.
Ang pag-iilaw ay, natural, mabilis. Ngunit habang ang mga modelo ni Slimane ay lumakad mula sa isang pool ng kalahating liwanag patungo sa isa pa, ang isang collage ng napaka-istilo, lubos na nakikilalang mga archetype ay nagpakita ng kanilang mga sarili tulad ng mga wisps. Isang fitted three-button caban, inverse-color Breton, at supertight jeans. Isang itim na jacket at polo-neck na isinuot sa sobrang tight black jeans na may peklat ng mga zipper. Isang grunge-touched high olive nylon bomber sa itaas ng isang leopard sweater, kasama ang black jeans (supertight). Pinakamabuting ihinto ang pagtukoy sa sikip ng pantalon. Lahat sila ay masikip-ang ilan hanggang sa punto kung saan ginawa nila ang kontribusyon ni Rick Owens sa pag-uusap tungkol sa anatomy ng lalaki sa unang bahagi ng linggong ito na mukhang nakakahiya. Ang tanging mga elemento na pare-pareho ay ang 8-sentimetro na takong sa mga bota para sa mga lalaki at babae.
Ngunit ang isa ay maaaring ilarawan ang mga outfits ad nauseam nang hindi nakakakuha sa kuskusin. Ang mga lalaki, babae, at inbetweeners ni Hedi ay isang masining na binuo na off-the-rack simulacra ng cool. Kapag nadagdagan ang mga ito sa pamamagitan ng hindi mabuting instinct ng Slimane na lumiit—dahil ang cool ay hindi kailanman kapaki-pakinabang—kumakatawan sila ng isang agarang naa-access na gateway sa isang destinasyon kung hindi man ay verboten.
Sa likod ng entablado, sinabi ni Slimane: "Nag-isyu ako ng isang proyekto na tinatawag na Paris Sessions, na tungkol sa isang batang henerasyon ng mga musikero sa Paris, at ang palabas ay tungkol sa kanila, talaga. Ito ay isang pagpupugay.” Kaya ang mga pin sa mga beret na iyon ay sumasalamin sa mga liriko ng isang kanta ni Mystere na isinulat lalo na para sa palabas ngayong gabi. At tiyak na ilan sa mga kabataang musikero na iyon—na may mga cool na pangalan na kinabibilangan nina Vickie Chérie, Leo Bear Creek, at Melody Prochet—na nakaupong naka-cross-legged sa sahig sa harap ng front row. Ngunit tinutukoy man niya ang kanyang minamahal na mga eksena sa musika sa Amerika o ang kontemporaryong Parisian, ang kapangyarihan ng mga damit ni Slimane ay, sa mga nagmamalasakit, sila ang pinakaastig na damit sa mundo.
48.8566142.352222