MILAN, ENERO 18, 2016
ni LUKE LEITCH
Nagsimula kami sa isang mahal, kahanga-hanga, nakaka-engganyong projection ng isang snowy forest shot mula sa punto ng view ng isang taong umiikot, nahihilo. Sa soundtrack, Björk Björk-ed, kasama ang lahat ng kanyang maluwalhating ethereal na paggigiit. Malapit na ba nating masaksihan ang ilang uri ng snowbound breakdown para sa pinakamahusay na tailoring ng Abruzzo? Hindi masyado. Ito ay higit pa sa isang daydream sa tanghalian, isang Alpine projection mula sa mababang altitude hanggang sa mataas at pabalik muli-lahat bago dumulas pabalik sa likod ng iyong desk.
Maganda ang mga terno, nililok sa katawan, na may mga baywang na itinulak sa taas upang pahabain ang kabuuan. Nagsimula kami sa isang suite ng mga kulay abo, ngunit pagkatapos ay ang pag-iniksyon ng hiking boot sa halip na sapatos ng lungsod ay tumuro sa isang pag-akyat sa unahan. Ang mga kulay ay lumipat-isang paglipat mula sa lunsod o bayan patungo sa natural-sa isang loden heartland ng mga nangungulag na gulay. Mayroong dalawang pambihirang balahibo ng mga monochrome na snippet na na-graft sa herringbone. Matataas ang aming lalaki, ngunit pinagmamasdan pa rin ang kanyang karaniwang mga pattern. Mayroong isang uri ng smock ng artist at isang paulit-ulit na Beuys-meets-Alpine na sumbrero na bumubulong ng pinigilan na mga ambisyon na nagtitipon ng puwersa.
Ibinalangkas ni Brendan Mullane sa likod ng entablado ang mga layer ng sandblasting at overprinting, karagdagan at pagbabawas na inilapat sa mga damit na ito upang ipahiram sa kanila ang kanilang lalim ng pentimento. Ang Brioni ay nag-ugat sa isang matagal nang nabuong pormalismo, isang katangi-tanging maskara ng isang tao. Gayunpaman, sinubukan ni Mullane ang mga limitasyon ng pormalismong ito at, habang ginagawa niya ito, natuklasan na mayroon pa itong ilang hindi pa natukoy na mga teritoryong dapat pangarapin.