PARIS, ENERO 21, 2016
ni ALEXANDER FURY
Bawat season, tila isang dosena o higit pang mga koleksyon ng Issey Miyake na hindi namin, ang press, ay hindi nakikita. Distill nila ang madalas-mabulabog na mga impluwensya ng pangunahing linya sa mga kasiya-siyang pag-edit. Gumagawa sila ng maraming mga pleat, kung saan sila ay madalas na kilala, at madalas na pinupuno ang karamihan sa kanilang mga tindahan.
Maaaring ito ay isang cash cow, ngunit ang problema sa isang bagay na nasa lahat ng dako gaya ng kasiya-siyang pleats ni Miyake-at, sa totoo lang, isang bagay na madalas at madaling i-reference ng ibang mga designer-ay na nababato ka. Bilang isang taga-disenyo at bilang isang tagamasid. Kaya, kung paano mag-eksperimento nang walang alienating? Paano mag-alok ng bago nang hindi nawawala ang iyong pagkakakilanlan? Iyan ang isyu na tinatalakay ng taga-disenyo ng damit-lalaki ni Issey Miyake na si Yusuke Takahashi bawat season.
Sa pangkalahatan, umiiwas si Takahashi sa mga pleats—na isang matalinong desisyon. Sa halip, natagpuan niya ang mga koleksyon ng damit na panlalaki ng bahay sa teknolohiya ng tela at isang pakiramdam ng kadalian-ang ethos ng pleats, nang walang natitiklop. Para sa Fall, tinawag niya ang palabas na Neonomad, isang kumpol ng mga scrubland na damo sa paligid ng runway na nagbibigay ng kakaiba sa alien. Medyo nakaramdam ito ng spaghetti Western, lalo na laban sa konkretong arkitektura ng Palais de Tokyo, isang French civic center na may pangalang Japanese-inspired. Paano na para sa paglalakbay na?
Ang mga damit mismo ay inspirasyon ng magkakaibang kultura—ang lumang fashion cliché ng isang nawala na roamin na palabas na pinagsasama-sama ang mga Mongolian knits, horse riding, ilang damit at palda para sa mga lalaki, at sarouel-wrap na pantalon, visual shorthand para sa exotic. Ang "neo" bit ay dumating sa nabanggit na tech ng damit, sa mga bubbly horsehair knits o tela ni Takahashi na inilarawan bilang walang kulubot, nagpapatatag sa anyo, gumagana, magaan, nahuhugasan, hindi bakal. Lahat ng mga bagay na maaaring kailanganin ng isang peripatetic na modernong buhay sa pananamit—ang mga sakit ng kontemporaryong paglalakbay, na nalutas sa isang iglap.
Hindi ako sigurado na iyon ang pinakamahusay na ibuod sa pamamagitan ng nakakatusok na mga jacquards ng horseshoes (mas maraming Western) na ang mga graphic ay kahawig ng alinman sa mga extreme ng taste-traversing ni Ettore Sottsass o ang cast wardrobe ng '80s teen sitcom na Saved by the Bell, depende sa pagiging sopistikado ng mata. Umupo ako kasama ang huli. Ang mga go-faster cycle shorts sa maikling knits ay isa ring kakaibang pag-alis (para sa Fall, kahit sino?). Ngunit ang kapansin-pansing thermochromic imagery ng photographer na si Kenji Hirasawa, na naka-print nang matapang sa mga kasuotan ni Takahashi, ay nagbigay sa kanila hindi lamang ng psychotropic trippiness, kundi ng pakiramdam ng buhay na tao sa ilalim. Ang kanilang pisikalidad, sigurado, ngunit pati na rin ang kanilang mga pangangailangan, sa pamamagitan ng tela. Na nasa gitna ng kakaibang apela ng koleksyong ito.