Ang taga-disenyo ng Visvim na si Hiroki Nakamura ay may pagkahumaling sa Americana: asul na maong at chinos, mga cowboy at rancher, sa kabuuan. May baluktot na kahulugan ng "normalidad" sa kanyang aesthetic, dahil naka-embed ito sa mga kasuotang nakikita natin araw-araw, kahit na hindi tayo Amerikano, dahil sa napakalaking impluwensya ng kultura sa buong mundo. Kaya ngayon, sa loob ng French rococo-style Italian limonaia (isang orangery, ngunit para sa mga lemon), hindi namin nakita ang pananaw ng Japanese brand na ito sa America.
Visvim Spring 2017
Ito ay medyo isang palabas, isang palabas sa makalumang kahulugan ng salita, lahat ng Busby Berkeley tap dancing, '50s jitterbugging, at isang tropa ng mga mandaragat na gung ho Gene Kelly at umiikot na mga mops na parang mga baton. Sila ay kahawig ni Channing Tatum sa Hail, Caesar! (kahit ilang taon na ang nakalipas). Sa kalagitnaan ng palabas, pinaikot-ikot nila ang mga katapat na babae na nakasuot ng khaki sa mga sayaw ng jive, habang ang mga modelo ay walang katiyakan na gumagala-gala sa paligid ng nagliliyab na mga paa. Sa labas ng limonaia? Nakatayo ang lemonade. Ano pa?
Ang limonaia ay isang kawili-wiling metapora para sa Visvim—bear with me—na nabubuo habang ginagawa nito ang isang microclimate para sa prutas na tinutubuan nito, na kung hindi man ay mamamatay sa Tuscany. At ang mismong palabas ng Visvim ay parang isang microclimate ng mga uri, kaya perpektong ginawa nitong muling likhain ang ideya ng Amerika, kung hindi ang aktwal. Pagkatapos ng lahat, wala sa mga kasuotang ipinakita ni Visvim sa gayong paraan ng Amerika ang aktwal na ginawa sa USA; gumagamit sila ng mga Japanese na tela kasama ng mga detalyadong craft at mga diskarte sa pagtitina na nagmula sa buong mundo na, nakalulungkot, hindi na posible sa isang industriyal na antas ng estado. Gayunpaman, bilang isang mirage ng Amerika, ito ay makapangyarihan.
Paano ang mga damit? Nagpatuloy sila sa Visvim mold, ng workwear, denims, at ten-gallon na sumbrero, ngunit pinagsama sa off-kilter, madalas na hayagang Japanese, tulad ng cotton tie-front jackets na pinutol nang malapad at madaling parang kimono. Ang American archetypes sa pananamit, kasama ang all-singing, all-dancing backdrop, ay nagbigay sa iyo ng impresyon ng mga stock character na pinakawalan sa MGM lot: ang cowboy, ang trabahador, ang coach na naka sweatshirt na may cap at whistle, ang rebelde walang dahilan ngunit may maraming damit. Nakatuon ang denim, ang pinaka-American ng mga tela, at isang crop ng seersucker tailcoat na mukhang isang bagay mula sa American Gothic. Nagkaroon din ng paminta ng retro-tinged, war bride-inspired na mga piraso mula sa Visvim womenswear line, WMV, na nag-cross path sa menswear sa buong palabas. Boy meet girl? Ang pinakalumang script sa lot ng pelikula.
Gusto ba ng mga lalaki na manamit tulad ng mga karakter sa pelikula? Karamihan sa mga hula ko ay hindi, ngunit itapon ang mga Stetson at ang mga straw boater, at ang mga alegorya na kasuotan na iyon ay mabilis na nahihiwa-hiwalay sa naisusuot, pang-araw-araw na mga piraso sa mga makabagong tela. Hindi ko na kailangang igiit ang kanilang apela sa ordinaryong tao na may perang gagastusin; Mabenta na ang Visvim, sa buong mundo. Bilang isang imahe ng runway, bagaman, ang mga damit na ito ay tahimik na nagbabasa; pangkalahatan Nakamura ay nagpapakita sa pamamagitan ng appointment, upang paganahin ang paliwanag ng kanyang mga intricacies damit. Ngayon ay naglagay siya ng isang palabas, ngunit ang mga damit ay hindi parang mga bituin. Ang mga mandaragat na gumagawa ng gawain sa Shirley Temple ay halos garantisadong mag-upstage ng anuman, bagaman.