Mas maaga sa taong ito, nakipag-ugnayan ang Robert Mapplethorpe Foundation kay Raf Simons. Tinanong nila kung gusto niyang makipagtulungan sa kanila sa isang bagay. Sabi niya oo. Iyan ang shorthand na bersyon ng kuwento sa likod ng koleksyon na ipinakita niya sa Pitti Immagine Uomo, na perpektong pinatugtog ng isang duo ng Mapplethorpe exhibition sa LACMA at ang Getty Museum, at ang dokumentaryo ng HBO na may subtitle na Look at the Pictures. Ito ang tamang oras. At si Simons ay isang tagahanga ng Mapplethorpe, kaya ito ang tamang artista. "Ako ay pinarangalan," sabi ni Simons pagkatapos ng kanyang palabas, ang kanyang boses ay nanginginig sa emosyon. Kaya't inalis niya ang ideyang pinagtatrabahuhan niya para sa isang koleksyon (hindi niya isisiwalat kung ano iyon; maaaring, sabi niya, ay lumabas sa susunod na palabas) at sinimulan ang kanyang pinakabagong pakikipagtulungan ng artist.
Karaniwan, kapag nagtatrabaho si Simons sa isang artista, nilalapitan niya sila. Sa pagkakataong ito, medyo nagbago ang dynamic. Ang kabutihang-loob ng alok ng Mapplethorpe Foundation ay makikita sa kabutihang-loob ng interpretasyon ni Simons: Walang damit sa Simons's Spring 2017 na palabas na hindi nagtatampok ng photographic print ng isang Mapplethorpe. Ang kanyang kulot na buhok na mga modelong lalaki, na may mapang-akit na slanted leather biker caps, ay kadalasang may kapansin-pansing pagkakahawig sa mismong photographer—bagama't sinabi ni Simons na, sa halip na mga doppelgänger ng artist, "ang bawat lalaki ay representasyon ng isang piraso ng trabaho." Ang bawat isa ay maaaring isang Mapplethorpe sitter. Ang mga kumikinang na kamiseta ay may mga shade ng sikat na muse ni Mapplethorpe na si Patti Smith sa kanyang Horses album cover. Si Robert Sherman, isang modelo na ang alopecia ay ginawa ang kanyang balat na tinatayang marmol sa kanyang maraming mga larawan na kinunan ni Mapplethorpe, ay dumalo rin sa palabas. Kinailangan ni Simons na i-clear ang mga karapatan ng third-party sa lahat ng mga sitter bago kopyahin ang kanilang mga imahe. Nagsimula ito ng isang dialogue na nagresulta sa isang pagsasawsaw sa bahagi ni Simons sa gawa ni Mapplethorpe.
Iyon ay sinabi, ang artist ay umupo para sa kanyang sarili ng maraming. Si Mapplethorpe ay isang kamangha-manghang karakter, at ang sining ay hindi maihihiwalay sa lalaki. "Kung iniisip mo ang tungkol sa trabaho, ito ay tungkol sa kanya," sabi ni Simons, at, sa katunayan, ito ay tungkol sa mga damit na isinusuot niya, masyadong. Sa isang paglalakbay ng sekswal na pagtuklas sa sarili, marami sa mga unang larawan ni Mapplethorpe ay mga larawan ng sarili ng Polaroid, na nakasuot ng katad na kagamitan, na sumusubok sa mga limitasyon ng kasiyahan at sakit. Nang maglaon, naidokumento niya ang kanyang sariling mga sekswal na fetish; ang katad na eksena at BDSM ang nakararami. Ang pananamit ay isang mahalagang bahagi: Sa isang punto, sinimulan ni Mapplethorpe na iunat ang kanyang sariling (suot) na damit na panloob sa mga balangkas na gawa sa kahoy upang bumuo ng hindi kinaugalian na mga eskultura; maya-maya, nagsuot siya ng itim na katad.
Alam ni Simons ang lahat ng iyon. Kaya't ang katotohanan na ang kanyang pagpupugay kay Mapplethorpe ay nadama nang lubusan, madamdamin at makatotohanan. Ang subtlety ng maraming sanggunian ni Simons ay nagbigay ng lalim ng palabas-ang kanyang palette ng itim; puti; ang may bugbog na mga kulay ng pulang-pula, rosas, at lila; at ang burgundy ng coagulated na dugo; ang mga katad na dungare na kumikinang sa mga metal na buckle. Si Simons ay gumugol ng dalawang hapon sa pag-pawing sa Mapplethorpe archive ng mga contact sheet. Nahirapan siya sa terminolohiya sa Ingles upang ilarawan ang mga iyon: Tinawag niya ang mga ito na "mga mapa," na isang mas kawili-wili at nakakapukaw na paniwala kapag inilapat sa paghahanap ni Simons, upang makahanap ng bagong teritoryo para sa Mapplethorpe, upang madama siyang may kaugnayan at kapana-panabik sa isang bagong henerasyon . Iyon ang nakita niya sa kanyang role.
Fan din ako ng Mapplethorpe. Hindi ko maiwasang iugnay ang palabas na ito sa pagkahumaling ni Mapplethorpe sa mga frame, sa pagbibigay sa kanyang koleksyon ng imahe ng isang three-dimensional na elemento, isang sculptural na kalidad sa pamamagitan ng pag-frame at pag-matting sa mga malalambot na velvet at kakaibang kakahuyan, pag-attach ng imahe sa mga bagay. Paggawa ng kanyang mga larawan nang higit pa sa maaaring unang lumitaw. Binabaan ni Simons ng tela ang mga imahe ni Mapplethorpe, ngunit pagkatapos ay ipini-frame ang mga ito sa katawan: isang imaheng nakalimbag sa isang tabard, sabihin nating, na natatabunan ng mga kurtina ng lapels ng jacket, o inihayag sa isang T-shirt sa ilalim ng maluwag na draped sweater. Nahilig si Simons sa mga sexualized na larawan ng mga bulaklak ni Mapplethorpe, ang kanyang mga ideyal na larawan ng mga sikat na paksa tulad ni Debbie Harry, na nahuli sa mga korona ng liwanag, at ng mga artist na hinahangaan din ni Simons, tulad ni Alice Neel, na nakunan isang linggo o higit pa bago siya namatay sa isang pambihirang larawan noong 1984. Naroon din ang sex; Iginiit ni Simons iyon. Ang isang down-stuffed jacket ay hindi malilimutang lumingon upang ipakita ang isang imahe ng isang tuwid na phallus.
Ginamit din niya ang pariralang "curation" upang ilarawan ang palabas na ito: "Gusto kong lapitan ito tulad ng isang palabas sa museo, o isang palabas sa gallery. Na madalas na ginagawa pagdating sa trabaho ni Mapplethorpe. Ginawa ito ni Cindy Sherman, ginawa ito ni David Hockney. Pero laging nasa gallery.” Kumunot ang noo ni Simons. “Isa akong fashion designer. Akala ko ang pinakamalaking hamon ay gawin ito sa sarili kong kapaligiran."
Ang aspeto ng curatorial ay ginawa para sa isang kaakit-akit na ideya, lalo na sa isang panahon kung kailan napakaraming mga taga-disenyo ang naaangkop at sumangguni nang walang kredito-at kapag napakaraming tao ang naglalagay sa paligid ng pandiwang "curate." Ito ay nagpapahiwatig ng likas na katangian ni Simons—magalang, tahimik, intelektwal na mabigat—na nakita niya ang koleksyong ito hindi bilang kanyang mga likha na may mga imahe ng Mapplethorpe na nakadikit, ngunit bilang isang pakikipagtulungan na katulad ng isang palabas sa gallery, kung saan ang kanyang papel ay, kahit sa isang bahagi, sa pinakamahusay. ipakita ang mga gawang ibinigay sa kanya. Ngunit ginamit din ang mga akdang iyon para magkuwento ng bago, kapana-panabik, at mapanuksong kuwento. Upang ipakita sa amin ang isang bagong bagay mula sa kilalang-kilala, at maraming nakikita, na mga archive ng Mapplethorpe. Na walang alinlangan niyang ginawa.