De 'open opschepperij' is een term die door de digitale generaties wordt gebruikt om te pronken met nieuw verworven luxeartikelen en statement pieces op sociale media. Objecten van jaloezie door leeftijdgenoten, ze zijn vaak van esoterische aard: schoenen, tassen en kledingstukken die traditioneel niet mooi zijn voor het oog; een beetje onhandig, behoorlijk subversief of lelijk-cool. Hun coolheid is gemeenschapskennis: als je het weet, weet je het. Je kunt die methodologie toepassen op veel van de dingen die Matthew M. Williams voor Givenchy ontwerpt.
Zijn ambtstermijn bij het huis lijkt strategisch gericht op Gen Z en degenen die zichzelf in hen spiegelen - tenminste als de campagne op sociale media van vorig jaar met de meest gevolgde beroemdheden ter wereld iets te bieden heeft.
"Uiteindelijk gaat het terug naar instinct en wat ik verlang. Ik ben niet zo strategisch. Hopelijk houdt de klant van wat ik leuk vind,”
Matthew M. Williams.
De ontwerper zei tijdens een telefoontje vanuit Parijs, maar zijn tweedejaarscollectie leek behoorlijk afgestemd op dat Gen Z-segment. Silhouetten waren grafisch en intens op een manier die de volumes van skate-wear weergalmde in meer kleermakerslijnen; 'micro-macro', noemde hij ze - overdreven alsof ze gemaakt waren om door een scherm te worden gezien.
Texturen waren hyper-tactiel op die hypnotiserende manier dat een telefoonhoesje in nepkrokodil of neonfuzz ervoor zorgt dat de hersenen ernaar willen reiken en het willen aanraken. En accessoires hadden de eigenaardige en sculpturale kwaliteit waardoor ze gedenkwaardig en Insta-waardig zijn, als een niet op zijn plaats gelegen object in een onwaarschijnlijke omgeving.
Het was belichaamd in grote, harige jassen en bodywarmers met bijpassende bivakmutsen - gehoornd, zoals vorig seizoen - en gigantische harige wanten als iets uit een roman van Jean M. Auel, maar misschien meer 'buitenaards', zoals Williams zei over zijn hoef -achtige platformschoenen, geschikt voor een centaur.
Gepresenteerd in de industriële Paris La Défense Arena (waarvan de ontwerper zei dat het hem deed denken aan zijn vroegere carrière als muzikanten) met koplampen die boven de hoofden van modellen zweefden alsof ze op de vlucht waren voor een vliegende schotel, was de collectie zeer sci-fi inferno, maar met de op lockdown geïnspireerde outdoor-twist waar we dit seizoen aan gewend zijn geraakt. In feite, als ons geaarde moment in de tijd de geest van ontwerpers naar het buitenleven heeft geleid, was dit het graf buitenshuis - de hardere, trendyre versie.
Over stoere en trendy dingen gesproken, supergrote Cubaanse ketens spraken tot een huidige social media-manie, terwijl hardware op maatwerk en als verfraaiing op jurken Williams' botsing tussen de Givenchy-ateliers en zijn eigen industriële wereld voortzette.
"Ze zijn sensueel en elegant en tonen vrouwelijke empowerment," zei hij.
Hij vertaalde diezelfde gevoeligheid in zijn eerste grote duw voor de rode loper, in een soort van aquatische avondjurken die bezaaid waren met stijve pailletten, die overgingen in levendige zomen als het beuken van golven. Hun lijnen weerspiegelden Williams' voortdurende voorstel voor een damessilhouet, uitgedrukt in gebreide bodycon-nummers of kolomjurken.Gedurende de eerste 43 jaar van zijn bestaan was het huis van Givenchy een monument voor conservatieve goede smaak.
Toch maakte innovatie direct uit de doos ook deel uit van de vergelijking. Hubert de Givenchy maakte indruk met zijn debuutcollectie in 1952: het was gebaseerd op losse items, die een vrouw kon mixen en matchen in plaats van slaafs te dragen, zoals een ontwerper liet zien, en dat was een nieuw concept voor die tijd.
Dat de couturier de jongste op het toneel van Parijs was (en een heel knappe 1,80 meter), deed zijn recensies ook geen pijn.
Givenchy werd onder de vleugels genomen van de Spaanse meester Cristóbal Balenciaga, en daarna werd zijn werk minder duidelijk jeugdgericht.
Hij en zijn mentor werden door The New York Times beschreven als "onbetwist 's werelds meest profetische ontwerpers." Tijdens dit tijdperk introduceerde hij (gelijktijdig met Balenciaga) het revolutionaire hemd, of zakjurk, geprezen als "een echt nieuwe modevorm". Hij wordt ook gecrediteerd met het pionieren van het prinsessensilhouet, en toen de filmische sprite Audrey Hepburn voor het eerst Givenchy's Little Black Dress aantrok, werd zijn naam voor altijd verbonden met de Sabrina-halslijn.