LONDEN, 9 JANUARI 2016
door LUKE LEITCH
Ding dong, seconden uit: Michael Halsbands portret uit 1985 van Andy Warhol en Jean-Michel Basquiat in boksshort en handschoenen luidde de startbel voor deze steeds agressievere collectie van virtuositeit in breigoed. Volgens de unieke normen van Sibling begon de show van vanavond echter voorzichtig, bijna gedwee, met blauwe of rode jacquard-uitvergrotingen met zwarte rug van een Sid Bryan-doodle geïnspireerd door Basquiat- en Grace Jones-hoezen, op vesten en dekens die om de modellen waren gewikkeld zoals sarongs. Naderhand zei Bryan dat hij de eerste paar ronden tegen de touwen was gegooid door de drang om deze verzameling gedempt te houden. “Afgelopen winter was zo roze en zo helder dat ik de antithese daarvan wilde doen. . . Het zou allemaal zwart en donker, donkerblauw worden. Maar toen kon ik het niet.”
Langzaam bezweek Sibling voor zijn sirenenlied van WTF-uitbundigheid. Het boksthema kreeg vorm via handgebreide hoofdmaskers en handschoenen. De modellen werden steeds dichter doorspekt met Lurex-garenmedailles. De off-color luipaardprint van zijn broer brulde op boxers die waren gestyled om de dijen van de tijgers die ze droegen omhoog te trekken. Pailletten en kant, een altijd betrouwbare een-twee in de verkleeddoos van de ontwerpers, deden hun intrede. Dat gold ook voor hun tweede vuist bij het passen van kostuums, dit keer een reeks wijde jassen en broeken van Dormeuil-wol op basis van Basquiats pakken - die waarschijnlijk Armani waren. Het laatste deel van de gewaden, allemaal met de hand gebreid, waren fantastische hommages van geëtste wol aan Basquiats bob-en-weeflijnen. Bryan hield vol dat dit niet louter showkleding was: “Ze hebben de klanten al in de rij staan. We maken alleen wat we weten dat we gaan verkopen, want wat heeft het anders voor zin?” Technisch briljante, ambachtelijk gemaakte mode met een artistieke gevoeligheid die verkoopt, verkoopt, verkoopt? Dat telt als een knock-out.