„Otwarta przechwałka” to termin używany przez pokolenia cyfrowe do prezentowania nowo nabytych luksusowych przedmiotów i wypowiedzi w mediach społecznościowych. Obiekty zazdrości rówieśników, często mają charakter ezoteryczny: buty, torby i ubrania, które tradycyjnie nie są przyjemne dla oka; trochę niezręcznie, dość wywrotowo lub brzydko-fajnie. Ich chłód to wiedza społeczności: jeśli wiesz, to wiesz. Możesz zastosować tę metodologię do wielu rzeczy, które Matthew M. Williams projektuje dla Givenchy.
Jego kadencja w domu wydaje się być strategicznie ukierunkowana na pokolenie Z i tych, którzy się w nim odzwierciedlają – przynajmniej jeśli zeszłoroczna kampania w mediach społecznościowych z udziałem najczęściej obserwowanych celebrytów na świecie jest czymś, przez co można przejść.
„Pod koniec dnia wracam do instynktu i tego, czego pragnę. Nie jestem tak strategiczny. Mam nadzieję, że klientowi podoba się to, co lubię.”
Matthew M. Williamsa.
Projektant powiedział w rozmowie telefonicznej z Paryża, ale jego druga kolekcja wydawała się dość dostosowana do tego segmentu Gen Z. Sylwetki były graficzne i intensywne w sposób, który nawiązywał do ciuchów skateboardowych w bardziej krawieckich liniach; „mikromakro”, tak je nazwał – przesadzony, jakby miał być widziany przez ekran.
Tekstury były hiper-dotykowe w ten hipnotyzujący sposób, że obudowa telefonu w sztucznym krokodylu lub neonowym meszku sprawia, że mózg chce sięgnąć i go dotknąć. A akcesoria miały swoją osobliwą i rzeźbiarską jakość, która sprawia, że zapadają w pamięć i są godne Insta, jak przedmiot nie na miejscu w nieprawdopodobnym otoczeniu.
Ucieleśniały go duże futrzane płaszcze i kamizelki z dopasowanymi kominiarkami – z rogami, jak w zeszłym sezonie – i gigantyczne futrzane rękawiczki, jak coś z powieści Jeana M. Auela, ale być może bardziej „pozaziemskie”, jak Williams powiedział o swoim kopycie -jak buty na platformie, pasujące do centaura.
Zaprezentowana w industrialnej Paris La Défense Arena (która, jak powiedział projektant, przypominała mu jego dawną karierę ubierającą muzyków) z reflektorami unoszącymi się nad głowami modelek, jakby uciekali z latającego spodka, kolekcja była bardzo sci-fi, ale z inspirowany lockdownem zwrot akcji, do którego przyzwyczailiśmy się w tym sezonie. W rzeczywistości, jeśli nasz ugruntowany moment w czasie zwrócił umysły projektantów na wspaniałe plenery, to był to grób na zewnątrz – twardsza, modniejsza wersja.
Mówiąc o twardych i modnych rzeczach, duże kubańskie sieciówki rozmawiały z obecną manią mediów społecznościowych, podczas gdy sprzęt do szycia i zdobienia sukienek kontynuował starcie Williamsa między pracowniami Givenchy a jego własnym przemysłowym światem.
„Są zmysłowe i eleganckie i pokazują kobiece wzmocnienie” – powiedział.
Przełożył tę samą wrażliwość na swój pierwszy duży nacisk na czerwony dywan, w rodzaju wodnych sukni wieczorowych wykończonych sztywnymi cekinami, które spływały kaskadami w żywe rąbki, jak łoskot fal. Ich linie odzwierciedlały stałą propozycję Williamsa dotyczącą kobiecej sylwetki, wyrażoną w dzianinowych numerach bodycon lub kolumnowych sukienkach.Przez pierwsze 43 lata swojego istnienia dom Givenchy był pomnikiem konserwatywnego dobrego smaku.
Mimo to, od razu po wyjęciu z pudełka, innowacja była również częścią równania. Hubert de Givenchy zapisał się w swojej debiutanckiej kolekcji w 1952 roku: opierała się na osobnych ubraniach, które kobieta mogła mieszać i dopasowywać, zamiast nosić niewolniczo, jak zademonstrował projektant, i była to nowatorska koncepcja jak na tamte czasy.
To, że couturier był najmłodszym na scenie Paryża (i bardzo przystojnym, mającym 6 stóp i 6 stóp) również nie zaszkodziło jego recenzjom.
Givenchy trafił pod skrzydła hiszpańskiego mistrza Cristóbala Balenciagi, a później jego praca stała się mniej wyraźnie zorientowana na młodzież.
On i jego mentor zostali określeni przez The New York Times jako „bezdyskusyjnie najbardziej proroczy projektanci na świecie”. W tej epoce wprowadził (razem z Balenciagą) rewolucyjną koszulkę lub sukienkę workową, okrzykniętą „prawdziwie nowym fasonem”. Przypisuje się mu również pionierską sylwetkę księżniczki, a kiedy filmowa sprite Audrey Hepburn po raz pierwszy założyła Little Black Dress Givenchy'ego, jego imię na zawsze związało się z dekoltem Sabriny.