Ostatnia rzecz, na którą woźni? Burberry Zrobiłem, tuż przed rozpoczęciem pokazu, było zaciągnięcie wysokich, brązowych aksamitnych zasłon, którymi wyłożono namiot. To był prosty, ale dramatyczny ruch, który odciął szare styczniowe niebo nad Kensington Gardens – i odciął jedną rzecz, która na kilka sezonów określała kolekcje Christophera Baileya: pogodę.
Ta obsesja na punkcie produktów ubocznych wyjątkowego klimatu Wielkiej Brytanii (wodoodpornych płaszczy przeciwdeszczowych i parasoli, anoraków i kapturów oraz wytrzymałych zimowych dzianin) zaowocowała wyrafinowaną, luksusową estetyką, która okazała się mieć zarówno rezonans w rodzinnym mieście, jak i szeroki, uniwersalny urok. Ciekawie więc było zobaczyć, jak Bailey zmienia kierunek dzięki kolekcji oznaczonej „Classical Bohemian”, która mocno poruszyła nastrój w pomieszczeniach. Zainspirowany dandysową dekadencją, która oznaczała koniec eksplozji męskiej odzieży w latach sześćdziesiątych, pokaz dodał zupełnie nowy obszar powierzchni i detali do istniejącej palety marki: wyblakłe gobelinowe kwiaty, pluszowe nadruki lamparta, nasycone aksamity, koce z grubymi frędzlami i lśniące lustro z Radżastanu. Pod wieloma względami był to powrót do wczesnych dni Baileya w Burberry, kiedy przełożył zmysłowość lat siedemdziesiątych z Tomem Fordem w Gucci na bardziej niewinny, słodki kopniak retro. Tym razem różnica polega na tym, że w minionej dekadzie Burberry stał się światowym synonimem brytyjskiego luksusu — a wykończenia zostały wzmocnione, aby odzwierciedlić to poczucie maksymalnego, niepowstrzymanego bogactwa. I tak, pomimo deszczu padającego na zewnątrz zasłoniętego namiotu Baileya, wszystko w środku było idealne – aż do finału, kiedy sufit wybuchł, rzucając deszcz zarówno na modelki, jak i publiczność w olśniewającym spadającym srebrze.
51.507351-0.127758