LONDON, ENERO 10, 2016
ni NICK REMSEN
Si Margaret Howell ay mayroong 98 na tindahan sa Japan. Ang katotohanan ay nagulat sa Amerikanong mamamahayag, na mula sa isang lugar kung saan ang Howell ay naka-stock lamang sa mga piling boutique, Barneys New York ang pinakamataas na profile. Bagama't ang kanyang mga disenyo ay kulang sa pagiging payat at sportiness ng U.S. stylistic proclivities (kaya ang maliit na representasyon sa loob ng bansa), ang mga ito ay nagkakahalaga ng pag-scan para sa kanilang itinuturing na timpla ng London boyishness at Tokyo eccentricity.
Sinabi ni Howell sa likod ng entablado: "Ang nagbabago sa paglipas ng panahon ay kung ano ang nararamdaman ng tama-walang tiyak na kuwento." (Ayan muli tayo sa mga taga-disenyo na binanggit ang kanilang kasalukuyang mga mood sa mga may hangganang inspirasyon—bagama't ito ay palagiang naging Howell creed.) Nagkaroon ng carryover mula sa Spring na may naka-crop na pantalon na may mataas na baywang at scarves sa leeg (ngayon ay naka-jewel-tone bichrome); ang kanyang "pag-unlad ng istilo" ay dumating na may isang bagong-tuklas na pagod, salamat sa consciously disheveled at thick-sleeved knits, shapeless macs, at isang mahusay na pares ng mas mahaba kaysa sa average na duffle coats. Kaya, kaswal na pagmamahal, na may mainit na kumot ng kahinaan. Maaaring isa rin (bagaman hindi kinumpirma o tinanggihan ni Howell ang pagtatanong) ay makakita ng nomadism dito, dahil sa pangkalahatang kadalian nito, ang backpack o dalawa, at ang "Gotta Travel On" ni Bob Dylan na dumadaloy sa skylit na silid. Sa madaling sabi, nag-alok siya: "Nakakatuwang isipin na ito ay isang nababaluktot, tuluy-tuloy na uri ng bagay."