ماکسول آزبورن و دائو-یی چاو آماده انقلاب هستند. به بیان محدود، این دو نفر با تعداد روزافزون طراحانی که تقویم استاندارد نمایش مد را برای ارائه لباس‌ها بر اساس جدول زمانی لعنتی خود رد می‌کنند، قرعه‌کشی مدرسه عمومی خود را انتخاب کرده‌اند.
امروز، با قرار ملاقات‌های توچال 17 در سراسر شهر، چاو و آزبورن انتخاب شدند تا یک نمایش مد مشترک مردانه و زنانه در بهار 17 را برگزار کنند. این بدان معناست که آنها در ماه سپتامبر در هفته مد خواهند نشست - احتمالاً بهتر است یک سفر یک هفته ای به ایسکیا یا تولوم برگزار کنند.
در واقع، با توجه به لحن ضد اقتدارگرایانه لباس‌های روی باند مدرسه عمومی، بدون در نظر گرفتن پس‌زمینه نمایش از کارگران بی‌چهره کارخانه‌هایی که بی‌معنی بر روی بلوک‌های خاکستر چکش می‌زنند، به احتمال زیاد چاو و آزبورن نمایش‌های مد را برای یک سفر نادیده می‌گیرند. به آتن یا مادرید یا هر شهر دیگری که در آن جوانان کم و بیش در شورش آشکار علیه «نظام» هستند. و به لطف وضعیت انتخابات ریاست جمهوری فعلی ایالات متحده، آنها ممکن است مجبور نباشند خیلی دور سفر کنند. کافی است که بگوییم، پسران مدرسه دولتی حال و هوای ناخوشایند را در میان جوانان دریافت کرده‌اند - و اگرچه خواندن این نگرش در لباس‌ها قطعاً تلاشی ارزشمند است، اما انتقال آن از طریق مد تجاری نیز در واقع کار دشواری است. حتی صادقانه‌ترین تلاش‌ها نیز با خطر بسیار ناچیز ظاهری مواجه است.
این مجموعه کاملاً با چالش روبرو نشد. اما در طول مسیر پیشنهادات قابل تاملی را ارائه کرد. ایده بسیار خوب چاو و آزبورن، در اینجا، این بود که یک یونیفرم نیروی چریک شهری را طراحی کنند - یونیفرم غیراستاندارد و پاک شده از هر چیز خشن در دست. ظاهر مردانه و زنانه هر دو شامل لباس‌های بریده‌شده، خیاطی فرسوده، و پارک‌های نایلونی چتر نجات و طرح‌های ابریشمی به رنگ زرد چسبنده و محتاطانه بود. طراحان پس از نمایش گفتند که چاپ به عنوان نوعی پرچم در نظر گرفته شده است. کیفیت نازک ظاهر به خوبی جلوه ی پاک شده را دریافت کرد. فراخوان اقدام جمعی ممکن بود واضح‌تر باشد، اگر بردی که یونیفورم ارتش راگتگ را تشکیل می‌داد، کمی یکنواخت‌تر بود. یکی مشکوک است که ملاحظات تجاری مانع آن شده است.
جدا از آن زرد (عمداً) پر زرق و برق، جذاب‌ترین جنبه‌های این مجموعه، چاپ گرافیکی و سیاه و سفید گل ذوب شده آن بود - ماده‌ای به‌طور شگفت‌انگیزی زیبا که در برخی از ظاهر زنان استفاده می‌شود - و تکه‌هایی روی لباس‌های مردانه با حروف WNL روی آنها خط خورده است. این نامه ها مخفف «ما به رهبران نیاز داریم» بود - نوعی فریاد تجمعی عجیب برای مجموعه ای با تظاهرات آنارشیستی (اتفاقاً خود آقای ربات در ردیف اول قرار داشت) اما در واقع چاو و آزبورن آن را طعنه آمیز می دانستند. چاو پس از نمایش گفت: "دیگر رهبران دروغین وجود ندارند." آزبورن تکرار کرد: "دیگر خدایان دروغین وجود ندارد." یا، همانطور که یک رهبر خاص زمانی بیان کرد: "ما همان تغییری هستیم که به دنبال آن هستیم." سنگرهای کمکی!