Ni ZACH BARON
Photography Ni THOMAS WHITESIDE
Para sa kanyang cover story ng GQ Style, ang palaging kontrobersyal na si Conor McGregor ay naglalabas ng lahat tungkol sa lahat: Donald Trump, $27,000 shopping sprees, Money Mayweather, at ang kanyang ligaw na landas sa pagiging don ng octagon. Babala: Ang dila ni McGregor ay kasing delikado ng kanyang kaliwang kamao.
Kahapon, si Conor McGregor ay gumastos ng $27,000 sa isang tindahan ng Dolce & Gabbana sa Los Angeles, at pagkatapos ay ginawa niya ang karaniwan niyang ginagawa pagkatapos niyang gumastos ng $27,000 sa isang lugar: Nagpunta siya para sa kape, upang bigyan ng oras ang tindahan na i-pack ang lahat ng mga bagay na binili niya. "Iyon ay isang karaniwang pangyayari para sa akin ngayon," sabi niya. Nasanay na ang mga handler niya at mga kaibigan niya sa paghihintay. Ang paggastos ng ganoon kalaking pera, natutunan nila, ay nangangailangan ng pasensya.
Kaya't gayon pa man, naghihintay siya, at pagkatapos ay nakatanggap siya ng tawag mula sa tindahan, at pagkatapos ay isa pang tawag, dahil ang labis na mga kawani ng pagbebenta ay patuloy na nakakahanap ng mga bagay sa tumpok na nakalimutan nilang idagdag sa kuwenta—isang pares ng sapatos, isang pocket square— at ngayon ay patuloy silang tumatawag pabalik upang tanungin kung maaari nilang patakbuhin muli ang card ni Conor. Ngayon, hindi ko pa masyadong kilala si Conor McGregor—kakakilala pa lang namin nang sabihin niya sa akin ang kuwentong ito—ngunit ang payo ko sa mga tindero ng luxury-goods ng America at Europe ay: Huwag gawin ito. Ang piniling paraan ng komunikasyon ni McGregor ay hindi kasama ang matinis na internasyonal na tono ng bigong pribilehiyo. Hindi niya hihilingin na makipag-usap sa isang manager. "Nabalian ko ang mga buto ng orbital," sabi niya, sinusubukang ipaliwanag sa akin kung ano ang kanyang pinag-uusapan, pinaikot ang salitang "orbital" sa kanyang bibig tulad ng isang partikular na zesty lozenge. Tulad ng ito ang susunod na county mula sa Crumlin, ang hindi kaibig-ibig na Irish suburb kung saan siya lumaki. "Nagbabagsak ako ng $27,000. Ito ay tungkol sa aking ikawalong beses sa nakaraang linggo. At hindi ka maaaring maghulog, tulad ng, isang pocket square? Seryoso ka ba?!" Hindi siya naghahanap ng anumang libre, sabi niya. Sukat lang ng respeto.
Maaaring mayaman na ngayon si Conor McGregor, pero lumalaban pa rin siya para mabuhay. Higit pa sa mga away, sa totoo lang; dinadala niya ang kanyang liga, ang UFC, sa kanyang likuran sa paraang nakagawian ni Ronda Rousey, bago siya ma-knockout sa unang pagkakataon at tumagal ng isang taon upang makabawi mula rito. Sa kanyang pagkawala—sa ilang buwan, talagang—naging mainstream na sensasyon si McGregor, at ang UFC ay nabili ng $4.2 bilyon. Kung gaano kalaki sa halagang iyon ang maiugnay sa kanya ay isang tanong na palagi niyang tinatanong sa kanyang sarili. Ang kanyang kakaunting sampung laban sa UFC sa loob ng apat na taon (siyam na panalo, karamihan sa mga ito sa pamamagitan ng kamangha-manghang tumpak na knockout, at isang pagkatalo, sa isang taong natalo niya sa kanyang susunod na laban) ay gumising sa daan-daang libo, kung hindi milyon-milyon, ng mga tao sa ganid. apela ng mixed martial arts. Balang araw ay maaaring payagan niya ang kanyang sarili na makakuha ng isang cuddly nouveau riche veneer at pumunta sa Aspen o Davos, ngunit sa ngayon ang kanyang buhay sibilyan gaya ng paglalarawan niya dito ay umiinom ng maraming tequila, nakasuot ng magagandang mustard yellow na Gucci turtleneck, at namamalengke gamit ang pera kumikita siya sa paggawa ng mga mapanganib na lalaki sa mga walang malay na lalaki.
Siya ay hindi nag-iisa at bihira sa pahinga. Pinipili niyang mapaligiran—ng katulong ng kanyang ahente, dalawang security guys, isang cameraman, ang kanyang naka-tattoo na kaibigan na si Charlie, ilang hindi malinaw na bilang ng mga masayahin at masasamang Irish na dude na walang ginagawa sa partikular. Matatagpuan siya sa gitna ng lahat ng ito, kumikislap sa paligid tulad ng isang nabalisa na molekula. Medyo pogo daw siya kapag naglalakad. Nauuna ang matulis nitong baba. Ang kanyang balbas ay mukhang malambot at mahinhin, na parang isang bagay na maaaring mamatay kapag sinusubukan mong hawakan. Ang kanyang ilong ay may isang maliit na peklat-tissue asin patag sa tulay. Siya ay may isang disproportionately malaking asno, sa pamamagitan ng disenyo hulaan ko. Tulad ng isang built-in na mapagkukunan ng kuryente.
Naglalakbay siya sa pamamagitan ng convoy. Ginagawa niyang acid trip ang mga parking lot: May berdeng Lamborghini, nakayukong parang panalangin; isang kalapati na kulay abong Rolls-Royce, itaas pababa, katad na panloob na kasing-orange bilang isang Florida swamp guide, isang matipunong bulalakaw na nagpapahinga; isang itim na Dodge Challenger, dahil muscle cars; isang malaking itim na Escalade. Isang fleet tulad ng pangarap ng tagumpay ng isang lalaki-anak. Tulad ng tama si Michael Bay tungkol sa mundo.
Sa ngayon ay lumulubog na ang araw, ang liwanag ng taglamig ay namumutla at nahuhugasan, at siya ay nasa loob ng isang malaking bodega sa downtown Los Angeles, kumukuha ng kanyang larawan. Madilim ng oras na bumalik sila ng kanyang mga kaibigan sa labas. Ang mga susi ng kotse ay ibinahagi nang random, nang walang makikilalang lohika. Napunta si Charlie sa Lambo ngunit hindi mahanap ang switch para sa mga headlight. Paulit-ulit niyang tinatanong kung may nakakaalam kung nasaan ito. Naupo kami ni McGregor sa backseat ng Rolls, isang maaliwalas na maliit na biosphere. Ang isa sa mga security guys, malaki at tahimik at masunurin, ay nasa manibela. Conor fidgets, leans in, leans out, made intense eye contact.
Ipinakita niya sa akin ang mga larawan ng ilang paboritong kamakailang mga damit sa kanyang telepono. Para sa isang habang siya ay sa detalyadong pananahi; ngayon ito ay malinis na sneakers at marangyang kaswal na mga niniting, minks, brash ngunit matulungin na tela. Siya ay nagsasalita tungkol sa kung paano ang Ireland ay puno ng mga mini-McGregors sa mga araw na ito, ang mga pulutong ng mga kabataang lalaki na may balbas at waistcoat, maganda ang pananamit—nakasuot tulad niya—na naghahanap ng mga pangit na away. “Lahat sila gustong maging ako kahit konti. Yan ang linya ni Drake. Lahat silang mga lalaki ay gustong maging ako ng kaunti. At ito ay totoo bilang fuck."
Ano ang pakiramdam mo tungkol diyan?
“I mean, hindi ko sila sinisisi. Kung hindi ako, gusto ko rin maging ako."
Sinabi niya na siya ay nagtatrabaho tulad ng isang motherfucker sa buong linggo. "Ito ay isang $2 milyon na paglalakbay para sa akin. Isang linggo, 2 milyon.” Nakakuha siya ng pahinga. Isang pahinga. Iyon ang dahilan kung bakit kami ay patungo sa Malibu ngayon, kung saan siya ay umupa ng isang higanteng bahay na bato sa tabi ng dagat. "Tapos na ako." Ang tanging layunin niya ay magpahinga. "Siguro hahanapin ko ang malaking matabang asno ni Khloé—nakalutang siya sa Malibu. Wala akong pakialam sa kanila. Gusto ko lang silang makita sa laman.”
Ibig mong sabihin…ang mga Kardashians?
"Oo, tingnan lang kung ano ang hitsura ng malalaking matabang asno sa kanila."
Para lang...hangaan sila mula sa malayo?
“Hindi tungkol sa paghanga. humanga? Hindi kailanman. Ano ang sinasabi? Huwag kailanman ilagay ang puki sa isang pedestal, aking kaibigan. Gusto ko lang makita. Gusto ko silang makita."
Pagod na siya sa pagkuha ng litrato niya kanina, at ngayon ay nagising na naman siya. Isang pilyong kislap sa kanyang mata. Late na siyang lumabas kagabi. Ang pagiging out sa publiko ay masaya, sabi niya, hanggang sa maging masyadong malapit ang mga tao. “Iniisip ng mga tao na celebrity ako. Hindi ako celebrity. Sinisira ko ang mga mukha ng mga tao para sa pera at tumalbog," sabi niya. Ang Rolls ay lumulutang sa kanluran.
Suit jacket, $2,370, pantalon, $1,000 ni Salvatore Ferragamo / T-shirt, $390, ni Tom Ford / Loafers, $960, ni Santoni / Panoorin ni Patek Philippe
Bigla siyang lumingon sa akin, parang may narealize lang siya. "Alam mo ba? Gusto ko lahat ng pinag-uusapan natin dito," sabi niya. Natutuwa siya sa usapan namin. Pakiramdam niya ay komportable siya. “Pero kailangan kong kumuha ng clearance sa article bago ito lumabas. Naiintindihan mo ba ang sinasabi ko?"
Oo. Ngunit ang clearance ay hindi isang bagay na ibinibigay namin. Patakaran sa Estilo ng GQ. I clear my throat. Dumilim ang kanyang mukha. Nakita ko na ang ekspresyong ito dati, hindi ko akalain na mapupunta ako sa dulo nito.
"Itatapon kita sa motorway ngayon at paandarin ang kotseng ito sa ibabaw mo," sabi niya, diretsong nakatingin sa akin.
nauutal ko. Siguro ang kanyang mga tao ay maaaring makipag-usap sa aking mga tao, makakuha ng ito clear up?
Isang mahabang pause.
"Ayos lang yan. Ayos lang yan." Nawala ang banta sa kanyang mukha na parang wala doon. Isang maliit na ngiti, kahit na. “Huwag kang mag-alala tungkol dito. Muntik ka nang itapon palabas ng kotse doon sa motorway."
"Gusto kong makipag-ayos kung ano ang halaga ko. Gusto kong ilagay ang aking analytics, man-to-man, at maging tulad ng, 'Ito ang utang ko ngayon. Bayaran mo ako.'"
Mapapanood mo ang lahat ng laban ni Conor McGregor sa isang hapon. Kahit na hindi ka fan ng MMA, hinihikayat kong gawin ito. Parang panonood ng uod na naging butterfly na naging bolt gun na ginamit ni Javier Bardem sa No Country for Old Men. Siya ay isang henyo ng timing. Naghahanap siya ng mga paraan upang tamaan ang mga tao kapag hindi sila handa na tamaan. Siya ay tila mas kalmado sa isang hawla kaysa sa marami sa amin ay nasa grocery store tuwing Martes ng hapon. Lumalaban siya habang nakataas ang kanyang mga kamay, halos humingi ng tawad. Ang kanyang kanang kamay ay may posibilidad na umabot at paulit-ulit na kumukuha ng hangin, na parang naghahanap ng switch ng ilaw sa dilim. Ibinababa ng kanyang kaliwang kamay ang mga kalaban sa sahig.
Sa kanyang pasinaya sa UFC, laban sa isang dating miyembro ng Air National Guard na nagngangalang Marcus Brimage, si McGregor ay yumuko, lumundag, nakawala sa kanyang malabong katulad na paraan; tumunog ang kampana, at pagkatapos: isang bugso ng mga nakamamatay na compact na uppercut at Brimage pababa sa puting canvas. Sa loob ng isang minuto pitong segundo.
Halos lahat sila ay ganyan. Sa ikalawang laban ni McGregor sa UFC, laban kay Max Holloway, talagang pinunit ni McGregor ang kanyang ACL sa ikalawang round, pagkatapos ay bumalik at nakipagbuno kay Holloway sa loob ng limang karagdagang minuto. Panibagong panalo, sa pamamagitan ng unanimous decision. "Sa pagbabalik-tanaw, dapat ay hinila ko na lang ang aking tuhod mula sa aking binti at tinamaan siya nito," sabi ni McGregor sa post-fight press conference.
Pinag-isa niya ang featherweight title sa pagtatapos ng 2015 sa pamamagitan ng pagpapatalsik sa isang mabigat na manlalaban na nagngangalang José Aldo sa loob ng 13 segundo. Labingtatlong segundo! Talagang ang tagal bago dumating si Aldo sa saklaw ng kanyang kaliwang kamay.
Naninindigan ang kanyang mga magulang na ipinanganak siyang nakakuyom ang kanyang mga kamao. "Nakipaglaban ako sa buong buhay ko," sabi ni Conor McGregor.
May purong ligaw na saya sa pakikinig sa kanyang nagsasalita. Alam niya ito. Minsan parang ang tunay na marka ng kanyang pagkabukas-palad ay kung gaano kalaki ang ibinibigay niya sa iyo, kung gaano karaming mga salita, kung anong antas ng kabalbalan. Ang usapan ay sandata, kasangkapan. “‘Ang taong ito ay isang payaso! Todo talk lang siya!’ Ilang beses ko nang narinig ‘yan sa career ko,” he tells me. "At pagkatapos ay natutulog sila sa gitna ng octagon." Nagsasalita siya bago mag-away, pagkatapos ng mga away. Noong Nobyembre, sa kauna-unahang MMA bout na gaganapin sa Madison Square Garden, tinalo niya si Eddie Alvarez para agawin ang lightweight championship ng UFC, at sa ring pagkatapos ay hinawakan niya ang mikropono. "Gumugol ako ng maraming oras sa pagpatay sa lahat ng tao sa kumpanya. Sa likod ng entablado, nagsisimula akong makipag-away sa lahat. Pinagtawanan ko lahat ng nasa roster. Gusto ko lang sabihin, from the bottom of me heart, I’d like to take this chance to apologize…to absolutely nobody,” he said, full of glee. "Ginagawa ng double champ ang gusto niya!"
Sa Rolls, sumandal siya, nagtatanong kung maaari ba kaming huminto upang makahanap ng mainit para sa kanyang dibdib, na sumasakit sa paglalakbay. Masakit sa trabaho. Pagkatapos ay sumandal siya, sinusubukang ipaliwanag kung bakit napakahusay niya sa kanyang ginagawa. Isaalang-alang si Nate Diaz, na hindi inaasahang natalo ni McGregor noong Marso at pagkatapos ay naghiganti sa isang matagumpay na desisyon noong Agosto:
"Walang sinuman ang malinis na trabaho tulad ng aking trabaho. Malinis ang mga kuha ko. Ang mga kuha ko ay tumpak. Tingnan mo si Nate. Si Nate ay 200 pounds. Nang matamaan ko siya, para bang tinutukan ng sniper ang isang tao sa pagitan ng mga eyeballs nila at hinayaang mapunit ang bagay. The way he dropped, parang sako ng tae. Kaya may kapangyarihan ako."
Maaari mo bang ipaliwanag kung paano ito gumagana, sa teknikal?
Ngumiti siya, parang ito ang eksaktong tanong na inaasahan niyang itanong.
"Lahat ng ito ay nasa nutsack. Nasa ball sack ang lahat. May tiwala lang ako na nagmumula sa malaking ball sack ko, at alam kong kapag sinampal kita, bababa ka. At iyon na."
Para sa isang habang, sabi niya, pakikipag-away ay ang lahat ng naroon sa kanya. Ngunit noong nakaraang taon ay nasa (isa pa) siyang Dolce & Gabbana sa Fifth Avenue sa New York, at nakilala niya ang isang lalaki na sumakay sa isang Ferrari. "Nagkaroon siya ng glow, tulad ng isang tansong tan-siya ay ginto," paggunita ni McGregor. Nagmukhang diyos ang lalaki. "May iba't ibang tans. Mayroon kang sun-bed-shop tan. Nagkaroon ka, tulad ng, isang California tan. Mayroon kang Spanish tan. Naka-ski tan ka. Tan sa mga ski slope. Ito ay isang natatanging kayumanggi. At pagkatapos ay may yate tan. At ito ay isang maganda. Ito ay ginto." Ang taong ito ay may perpektong isa. Ang Platonic tan. Ang pinakamayamang tan na si Conor McGregor ay nakita.
Pagmamay-ari pala ng ginoong ito ang gusaling kinatatayuan nilang dalawa, nangongolekta ng milyun-milyong dolyar sa isang taon para sa karaniwang walang ginagawa. Saglit silang nag-usap, siya at si McGregor. Sa wakas ay sinabi ng lalaki sa kanya: “Kayong mga mandirigma ay parang mga dentista. Kung hindi ka nagbubunot ng ngipin, hindi ka kumikita." Iyon ang nagpagulo sa isip ni Conor McGregor. Nabubuhay siya ng malaya—o kaya naisip niya, gayon pa man. Gumising ka kung kailan mo gusto. Magsanay kapag gusto mo. Gawin mo ang gusto mo. walang gawin! Ngunit ang pakikipagkita sa lalaking real estate ay nagloko sa kanya, may napagtanto sa kanya. Ang pakikipaglaban ay isa lamang posibilidad sa marami. May mga bagong paraan at pamumuhunan upang galugarin. Hindi lang premyong pera—kundi ang pagmamay-ari, equity, kung ano ang maaaring tawagin ng mga lalaking may golden tans bilang isang pagkontrol sa interes. "Ang istraktura ay ang susi sa bilyun-bilyon," alam na ngayon ni McGregor. Ipakita sa oras. Panatilihin ang focus, isipin kung ano ang gusto mo, at ang buong mundo ay abot-kamay.
Coat, shirt ni Ralpha Lauren / Panoorin ni Rolex
Ang boksingero na si Connor McGregor ay gumagamit ng Rolex
Kaya't umuurong siya mula sa pakikipaglaban-kung gaano kalaki ang isang hakbang, kahit na hindi niya alam-at naghahanap ng pagkilos, isang anggulo, laban sa isang mas malaking kalaban: ang UFC mismo. Nang manalo siya noong huling bahagi ng nakaraang taon, noong Nobyembre ng magaan na laban sa Garden, siya ay naging may hawak ng dalawang UFC belt, magaan at balahibo. Ngunit alam ng UFC na hindi niya kayang ipagtanggol ang dalawa nang sabay-sabay, at ayaw niyang hintayin siyang makalibot sa paggawa nito, gayon pa man. Inabot lamang ng dalawang linggo mula sa laban ng Alvarez para sa liga upang ibigay ni McGregor ang featherweight title kay José Aldo, ang manlalaban kung saan madali niyang nakuha ang sinturon noong 2015. Pagkatapos ay nagsagawa ang UFC ng pansamantalang labanan sa pagitan nina Anthony Pettis at Max Holloway, ang ang lalaki na si McGregor ay natalo na sa isang paa; Nanalo si Holloway at lalaban kay Aldo sa Hunyo 3 para sa titulong hindi man lang ipinagtanggol ni McGregor. Sa madaling salita, ang featherweight belt ni McGregor ay malapit nang mahawakan ng isa sa dalawang tao na natalo nang husto kay Conor McGregor.
Hindi na kailangang sabihin, hindi niya itinuturing na lehitimo ang desisyong ito. “Ako ang two-way world champion. I mean, pwede nilang sabihin ang gusto nila—”
Ginawa nila. Binigay na nila.
"Wala silang ginawang kalokohan." Ganito siya magsalita minsan. Halos walang pandiwa. "Wala silang ginawang kalokohan."
Mayroon ka bang gusto sa UFC na wala ka ngayon?
“Mmm…oo. Four point two billion dollars.” Ano ang naiulat na ibinenta ng UFC para sa tag-init na ito. "Gusto kong makipag-ayos kung ano ang halaga ko. Gusto kong ilagay ang aking analytics, man-to-man, at maging tulad ng, 'Ito ang utang ko ngayon. Bayaran mo ako.’ At saka tayo mag-usap.”
Bahagi ba iyon ng liga, o tseke ba iyon?
“Ibig kong sabihin… tiyak na impiyerno ng isang mas mataba na tseke. Maaring potensyal, down the road, isang equity, interes o isang bagay. Ipinapaalam ko lang sa kanila na may iba akong gusto."
Gusto niyang hindi na maging dentista, sa madaling salita. Gusto niyang mabayaran para sa hindi pakikipaglaban tulad ng kasalukuyan niyang binabayaran upang lumaban. At hindi niya iniisip na maghintay hanggang sa dumating ang katotohanang iyon.
Si Zach Baron ang staff writer ng GQ.
Lumilitaw ang kuwentong ito sa Spring 2017 na isyu ng GQ Style na may pamagat na “Hindi Ka Nalilibang?”
Mga sipi mula sa gq.com
Masiyahan sa panonood ng Conor para sa ESPN Body Issue 2016