MILAAN, 16 JANUARI 2016
door ALEXANDER FURY
Ruimte Kamp. Dat was het thema van de herfstcollectie 2016 van Donatella Versace. Zo leek het tenminste, want het was ongetwijfeld gespreid en onmiskenbaar kamp. De eerste was opzettelijk. "Sport en ruimte", zei mevrouw Versace, en legde uit waarom een half dozijn modellen in Running Man-stijl sprints in sportkleding met glasvezeldraad deden om de show te openen. Er zaten batterijen in, zei ze. Het was niet duidelijk of ze inbegrepen waren.
Wat betreft het kamp? Het is moeilijk om er zeker van te zijn hoeveel duwtjes, knipoogjes er gaande zijn wanneer Donatella aan het ontwerpen is; hoeveel ze willens en wetens haar publiek provoceert. Voor veel mannen is Versace een verworven smaak. Dat is zacht uitgedrukt. Er is een groot deel van hen die liever in de ruimte worden geschoten dan op hun rug. Maar - en zoals iedereen die ooit heeft geprobeerd zich in een huisbroek te wurmen je zal vertellen, de 'maar' is heel belangrijk bij Versace - er zijn genoeg jongens die er niet van zouden dromen om iets anders te dragen. De herenkledingzaak van Versace vormt ongeveer de helft van de omzet en gaat alleen maar omhoog.
Misschien inspireerden die torenhoge cijfers de intergalactische reis van Donatella Versace. ‘Ik denk aan de toekomst,’ zei de geperoxideerde. “Dit is de ultieme uitdrukking van de toekomst: de ruimte.” Voor velen is het de laatste grens; voor Donatella is het gewoon een andere garderobeoptie. Het is gevuld met vluchtjacks die zijn vastgebonden en met ritssluitingen als ruimtepakken; met afgezogen legging; scuba sneakers met gesp; met vierkante kaken, heroïsche Himbo's die hun gigantische sprong voor de mensheid maken op de landingsbaan in jassen versierd met ruimtebadges van NASA-Versace met het Medusa-hoofd van het huis in sterren en Bruce Weber-hunkologieën. De kosmos was een losse invloed, getriggerd door op dierenriem geïnspireerde prints in de archieven. En in een periode van vier dagen waarin de mode twee belangrijke inspiratiebronnen voor ruimterace-stijl verloor - niet alleen Bowie, maar ook André Courrèges - voelde Versace's blik op de hemel vooruitziend.
Het voelde echter niet bijzonder futuristisch, hoe zwaar het ook was, in zowel het rotsblok-schoudersilhouet als de sci-fi-fantasieën van Thierry Mugler. De eerste is niet ver weg van wat de Versace-man zou willen dragen, vooral wanneer het kosmonauteffect werd gegeven door een eenvoudige Perfecto met brede borst in verzilverd leer of besneeuwde schapenvacht. Een reeks modellen in geheel wit zag eruit als verdwaalde extra's uit een video van een boyband uit de jaren negentig en de mysterieuze accessoires - metalen insignes, met plastic gecoate tassen en riemen - waren Trekkie, technisch en een beetje plakkerig.
Het kleurenpalet was gedurfd en futuristisch - futuristisch in die zin dat er nog een tijd moet komen dat de meerderheid van de jongens zich helemaal op hun gemak zal voelen, gekleed in verschillende macaron-tinten pastel. Toch behoren de klanten van Versace tot de dapperste mannen, kleermakers gesproken, en zouden ze waarschijnlijk een lavendelkleurige kasjmierjas, een babyblauwe nylon broek met trekkoord of een trui in die vreemd herkenbare profylactische roze tint geven.
Het probleem met herenkleding van Versace is dat het vervreemdend is - geen woordspeling op de ruimte-dingen. De styling van de show, die vaak zo hardhandig is dat het de aantrekkingskracht van een andere planeet suggereert, doet weinig om het feit te benadrukken dat veel mannen er veel van kunnen dragen. Zelfs deze keer was er, naast oplichtende joggingbroeken en losse leggings, ook dingen voor gewone stervelingen: mager, verstandig maatwerk; de favoriete MA1-bommenwerpers van het seizoen (vaak ingelegd met zijde uit het archief Versace astrologieprint); een geweldige reeks mackintosh-jassen die er naar de achterkant uitzagen en perfect getapete grafische naden onthulden (overigens is het binnenstebuiten dragen van je jassen en jassen een trend in Milaan die in vreemdheid wordt geëvenaard door zijn alomtegenwoordigheid). Dat klinkt allemaal als reden genoeg om in de herfst naar het Medusa-hoofd te gaan. Welke man droomde er immers niet van om astronaut te worden toen hij een kleine jongen was?